հիվանդանոցի բակը՝ ծածկված փայտի տաշեղներով — անմիջապես աչքիս առաջ են գալիս Իգիթն ու Մանիշակը՝ իրիկվա կիսախավարում քնքշորեն իրար փաթաթված, ինչպես գյուղական սիրահարներ... Երեք ամիս հետո, երբ արհեստանոցները կառուցվեցին — Մանիշակն էլ ազատվեց ու գնաց, և այսպիսով վերջացավ Իգիթի ռոմանտիկ պատմությունը։
Յուրաքանչյուր առավոտ, ժամը ուղիղ 9-ին, գալիս էր աշխատանքները տեսնելու Ուղղիչ Տան պետը, և բոլորի սիրտը լցնում եռանդով ու լավատեսությամբ։
— Դե, տղե՛րք ջան. քիչ մնաց. է՛ս ա պատերը վերջացրինք՝ երկուշաբթի օրվանից սկսելու ենք տանիքը...
Այնինչ դեռ պատերը նոր էին սկսել շարել և դժվար էր հավատալ, որ նրանք երբևիցե կբարձրանան այնքան, որ հնարավոր լինի «սկսելու տանիքը»։
Մենք, անգործ կալանավորներս, հաճախ մոտենում էինք Համոյին ու մյուսներին, որ շարում էին պատը, և ձեռ առնում նրանց,— Էսպես հույս ունենանք, որ էկող գարունքին էս մի պատը քու բոյին կլինի...
Համոն նայում էր մեզ, թևով քիթը սրբում ու ասում.
— Ձեր օգնությամբ կշինենք... էկող գարունքին չեղավ՝ էն մեկել գարունքին ձեր բոյին կլի...
Ու զվարթ շարունակում էր աշխատանքը. կոտրում էր քարերը, դարսում, հավասարեցնում ու թոկով չափում ուղղությունը։