Այս էջը սրբագրված է
— Այսօր ոչ֊ոք քաղաք չի գնա,— կտրուկ ասում է նա.— իզուր տեղը մի՛ք սպասի։
Սակայն կալանավորները շատ լավ գիտեն, իրենց ամենօրյա փորձից, որ պետն այդ ասում է այնպես, վախեցնելու համար, որպեսզի չնչին պատճառաբանություններով չանհանգստացնեն։ Ու մեկը մյուսի ետևից անվստահ մտնում են պետի առանձնասենյակը: — Դու ինչո՞ւ համար ես ուզում քաղաք գնալ։ — Բլուզս ճղվել է՝ բլուզ գնեմ… — Հսկիչին կտաս՝ կգնի։ Դո՞ւ։ — Երեխես հիվանդացել է, գնամ տեսնեմ… Պետը փորձող աչքերով նայում է կալանավորին… սա քաշ է գցում գլոլխը: — Քանի՞ տարեկան է։ — Հինգ… — Վաղը կգնաս, — ասում է պետը կտրուկ, և երբ կալանավորը պատասխանում է. — Լավ, դու գիտես,— ու գնում է դուրս՝ պետը դառնում է հաջորդ, կալանավորին. — Հը՛, դո՞ւ էլ նրա պես խաբելու ես էկե… Կալանավորը լուռ է։ Դեմքին ո՛չ ժպիտ կա, ո՛չ հերքումի արտահայտություն: — Տուր տեսնեմ թուղթդ,— ասում է պետը։ Կալանավորը լուռ տալիս է թուղթը։ Պետը կարպում է, բարձրացնում գլուխը և նայում կալանավորին։ — Ասում ես տունը հաց չկա... է, որ գնացիր՝ որտեղի՞ց պիտի ճարես։— Գողությո՞ւն պիտի անես…