թուրքական կամ ռուսական խումբը։ Բելոգուրովը և Եֆիմ Բրավելմանը պատկերներ են նկարում: Ընթերցարանում թերթ են կարդում գործի չգնացած կալանավորները։ Ասլան-բիձեն ընթերցարանի սեղանի վրա կռացած՝ ինչ որ բան է գրում, իսկ բողոքական տերտերը, որ միևնույն ժամանակ կուլտ-բաժնի ցրիչն է՝ դռան մոտ նստած կարդում է Բենիկ վարդապետի եկեղեցական պամֆլետները։
Ես մոտենում եմ նրան։
— Դու հավատո՞ւմ ես աստծուն,— հարցնում եմ շեշտակի։
— Այո՛, կհավատամ։ Ես անիկա շա՜տ կսիրեմ։
— Անիկա ո՞ւր կբնակի,— հարցնում եմ ես։
— Կխնդրեմ՝ մի՛ հեգնեք։ Ես այդպես կհավատամ...
— Քանի՞ տարեկան ես։
— Քսաներեք։
Ասում է քսաներեք, սակայն քառասունի տեսք ունի։ Դեղին, լայն, հիվանդոտ դեմք. սև քահանայական մորուք. սև մազեր։ Ձայնը բարակ է, համարյա կանացի. կատարյալ դեգեներատ է՝ ողորմելի ու խեղճ։
— Ի՞նչ էիր անում դրսևում։
— Ամերիկյան որբանոցին մեջ էի. որբ էի. հետո գյուղերը ավետարան կտարածեի, աստուծո խոսքը կքարոզեի...
— Ինչպե՞ս ես հավանում Բենիկ վարդապետի գրությունները։
— Ես անոնք շա՜տ կսիրեմ։ Միշտ կկարդամ, Եկեղեցականներու շնականությունը կգրե...