ղեկավարների կադրեր ու մշակել իր համար քաղաքական պայքարի սքանչելի իդեոլոգիական զենքեր։ Բայց նա չէր կարող մշակել ո՛չ բնագիտական, ո՛չ տեխնիկական խնդիրներ և, լինելով կուլտուրապես ճնշված դասակարգ` չէր կարող ստեղծել իր գեղարվեստական գրականությունը»։
Ելնելով պրոլետարիատի իրական հնարավորություններից` ահա այսպես է դնում հեգեմոնիայի հարցը Կենտկոմի բանաձևը։ Իսկ ի՞նչ ուղի է առաջադրում այս խնդիրը լուծելու համար ՎԱՊՊ-ի բանաձևը։ Շատ կարճ ու ռազմական ուղի։
Դա «այն ուղին է, որով գնում է պրոլետարիատը ընդհանուր քաղաքականության և էկոնոմիկայի ասպարեզում»:
Այսինքն` «պրոլետարիատի կողմից արվեստի ասպարեզում իշխանությունը խլելու ուղին»4։
Եվ ապա, ՎԱՊՊ-ի բանաձևի 8-րդ կետում, նույն միտքը արտահայտված է հետևյալ ձևով.
«Ոչ միայն քաղաքական և տնտեսական, այլև կուլտուրական ասպարեզում բանվոր դասակարգը պետք է տանի իր հետևից ոչ-պրոլետարական շերտերին»5:
Միանգամայն ճիշտ է։ Բայց ո՞նց... Լսենք ՎԱՊՊ-ին.—
«Բայց այս խնդիրը նա կլուծի այն դեպքում, եթե նա նույնպիսի մի հեղափոխություն կատարի կուլտուրայի ասպարեզում, ինչպիսին նա կատարել է քաղաքական և տնտեսական ասպարեզներում»։
Այս մեջբերումներից միանգամայն ոլարզ է, թե ի՞նչ տակտիկա է առաջադրում ՎԱՊՊ-ը պրոլետարական գրողների հեգեմոնիա ձեռք բերելու համար։ Ճիշտ նույն տակտիկան, որ մենք կիրառել ենք քաղաքական և տնտեսական ասպարեզներում, այն է` իշխանությունդ
