և իր մահացու այդ կոնտրաբանդան իրականացնում է ընկ. Ստալինի դրույթը դրականության մեջ կիրառելի՞ ս։ Տեսնենք ուրեմն, թե ինչպես է բնորոշում ընկ• Արմենը ազգային ձևը գրականության մեջ։ Թեկուզ նա իր հոդվածում չունի ազգային ձևի ոչ մի հատուկ, ֆորմույային բնորոշում, սակայն անուղղակի կերպով նա անում է՝ այդ տալով աղդային ձևի (գրականության մեջ համարյա սպառիչ բնորոշումը։ Խոսելով այն դրվածքների մասին, որոնց մեջ նրա կարծիքով չի կիրառված ազզային ձևի սկզբունքը, նա դրում Հ. «Այն պրոլետարիատր, այն գյուղացիությունը, որոնց մասին գրված են այդ երկեր, Հայաստանի պրոլեւոարիատն ու գյուղացիությունը չեն: Սակայնդ միևնոըւյն ժամանակ, դրանք Ռուսաստանինն էլ չեն, ոչ էլ Ադրբեջանինը կամ Վրաստանինը րոէ|հետև չկա պրոլետարի ատ ազգային շրջանակներից, չկա պրոլետարական հեղափոխություն ընդհանրապես, անկախ կոնկրետ պայմաններից ու միջավայ- ր|,ց»: Այս նախադասությունը, մեր կարծիքով, տա/իս է (էսցգսւյին^ ձեի համարյա սպառիչ բացատրությունը։ Եթե մենք այս, մեր կարծիքով, միակ հջմարիտ դրույթը փոխադրելու լինենք դրական սպեցիֆիկայի, ապա կտեսնենք, որ այս առումով աղդային ձևը գրականության մեջ հանդում Հ ոչ այլ ինչի, եթե ոչ բովանդակության ռեալիստական, կոնկրետ դրսևորման, այսինքն' բովանդակության այնպիսի դրսևորման, երբ, իբրև ձև իրենց արտահայտությունն են գտնում երկում տվյալ թեմային, տվյալ ազգային միջավայրին հատուկ բոլոր հատկանշական կողմերր, ինչպես լեզուն, այնպես էլ այն «հոգեկան կազմի հանրությունը», որ րնկ. Ստալինր համարում է ազգության բնորոշ հատկանիշներից մեկը, որն արտահայտվում է «կուլտուրայի հանրության մեջ»**։ Ավելի պարզ ասած' աղդային ձևթ գրականում քան մևջ ոչ այլ 220
