Էջ:Yeghishe Charents, Collected works, vol. 6 (Եղիշե Չարենց, Երկերի ժողովածու, հատոր 6-րդ).djvu/313

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը սրբագրված է

համար ստեղծել մի ուրույն, մի քիչ ավելի արմատական կուլտուրա, որ կարողանար մեզ նոր ուղիներ ցույց տալ, և մենք ևս կարողանայինք օգտվել այդ լեզվից։

Սկսենք «Անուշ»-ի նախերգանքից.

Բազմած լուսնի նուրբ շողերին,
Հովի թևին` թըռչելով`
Փերիները սարի գլխին
Հավաքվեցին գիշերով։


Սա մեր ընդհանուր լեզուն է, և Վահան Տերյանը ևս այսպես կասեր։ Սա ընդհանուր նիվելիրովկայի ենթարկված լեզու է։ Բայց շարունակենք կարդալ.

— Եկե՜ք, քույրե՜ր, սեգ սարերի
Չըքնաղագեզ ոգիներ,
Եկե՜ք, ջահել սիրահարի
Սերը ողբանք վաղամեռ։


Նույնպիսի լեզվական ֆակտուրա է, նույնպիսի լեզվական կառուցվածք։ Այս քառյակը ամբողջությամբ իբրև լեզվական կուլտուրա չի տարբերվում մեր ընդհանուր գրական լեզվից։

Սակայն նույն քառյակում մենք հանդիպում ենք առաջին էլեմենտին։ Ո՞րն է այդ էլեմենտը։ Եթե Տերյանը գրեր, երբեք «ջահել» բառը գործ չէր ածի, որովհետև քաղաքային լեզվի ֆակտուրայի մեջ «ջահել» բառը կհնչեր որպես արտառոց բառ։ Շարունակենք կարդալ.

Օխան ախպուրից ջուր է առել4
Կույս սափորով, լուռ ու մունջ,
Օխտը ծաղկից ծաղիկ քաղել,
Կապել սիրո ծաղկեփունջ։