հրավերի պետք չունինք… խնամի կսեպվինք, հոս ալ գրեթե մեր տունն է։
Եվ ինքը օրինակը տալով՝ թիկնաթոռի մը մեջ բազմեցավ։ Թագուհի նույնպես նստեցավ աթոռի մը վրա։
Տիկին Անթառամ շվարած, շլմորած, ապուշ-ապուշ կնայեր Ղուկաս էֆենտիի, առանց կարենալ խոսք մը ըսելու։
− Երեկ իրիկուն ձեր գրած նամակը առի,− ըսավ Ղուկաս էֆենտի, գրպանեն սիկարեթի տուփը հանելով և հատ մը վառելով, քանի մը անգամ կարդացի, խելք մը չկրցա հասցնել, անոր համար որոշեցի անձամբ գալ և բացատրություն ուզել։
− Կարծեմ գրածիս մեջ չհասկնալիք բան մը չի կար,− պատասխանեց Անթառամ չոր ձայնով մը։
− Ընդհակառակը, ծայրե ծայր անհասկընալի էր,− պնդեց Ղուկաս էֆենտի,– անոր մեջ խոսք-կապը խզելու բաներ մը ըսած էիք, այդ որոշումը դուք ձեր կողմե՞ տվիք, թե մյուսյու Լևոնն ալ գիտե։
− Զավկիս ալ պետք եղածը գրած եմ, արդեն անիկա իմ խոսքես դուրս չելլար, ասոր վստահ կրնաք ըլլալ…
Նույն միջոցին դուռը զարնվեցավ։
Դուռը բացվեցավ և Տ. Միքիաս քահանան ներս մտավ։ Երբ հոն նստած տեսավ Ղուկաս էֆենտին ու տիկին Թագուհին՝ հանկարծակիի գալով՝ զարմացական փոքրիկ ճիչ մը արձակեց և ակամա ետ քաշվելու շարժում մը ըրավ։ Ղուկաս էֆենտի սակայն ուրախությամբ ողջուներ էր այս երևումը։
− Վա՜յ, Տեր Միքիաս, աս ի՜նչ աղեկ հանդիպում,− գոչեց զվարթորեն,− ճիշտ ատենին եկաք, հրամմեցե՜ք, հրամմեցե՜ք…
− Եթե առանձին խոսք ունիք, ես կերթամ,− ըսավ քահանան վարանոտ, հազար անգամ զղջալով, որ առանց նախապես ծառաներեն տեղեկություն հարցնելու, սենյակ մտած էր, կարծելով որ տիկին Անթառամը, սովորականին պես, առանձին պիտի գտներ։
− Չէ, չէ, առանձին խոսք չունինք,− գոչեց Ղուկաս էֆենտի,− եկուր նստե։
Տ. Միքիաս տեսնելով, որ անկարելի է իր օձիքը ազատել, որոշեց կուրծք տալ փոթորիկին և ելավ տեղավորվեցավ թիկնաթոռի մը մեջ։
− Տեր հայր,− ըսավ Ղուկաս էֆենտի,- որպեսզի մեր խոսակցության նյութը լավ մը հասկնաս, նախ և առաջ ուշադրությամբ
