հասկնալով հաշտված է իր խնամացուներուն հետ։ Եվ այս ենթադրությունը չափազանց ուրախացուց զինքը և սկսավ զվարթորեն ու սիրալիր կերպով տեսակցիլ ամենուն հետ։ Հետո, երր Բերա դառնալու կպատրաստվեին՝ աոաջարկեց.
− Ղուկաս էֆենտի, օթել երթանք և ճաշը միասին ընենք, չըլլա՞ր։
− Ամենայն սիրով,− պատասխանեց վաճառականը։
Երկու կառք սակարկեցին և Լևոնի կարգադրության համեմատ՝ մեկուն մեջ նստան տիկին Անթառամը և Ղուկաս էֆենտին, իսկ մյուսին մեջ՝ ինքն ու նշանածը։
Հազիվ թե կառքերը ճամփա ելած էին, Լևոն խնդալով ըսավ Ռոզիկին․
− Գիտե՞ս թե որքան մտատանջ էի հոս հասած վայրկյանիս և թե հիմա որքան հանգիստ երջանիկ եմ։
− Ինչո՞ւ համար,− հարցուց աղջիկը միամտաբար։
– Պարզապես կվախնայի, որ հոս հասնելուս հարաբերությանց խզում մը տեսնեի մորս և ձեր միջև, մինչդեռ, ընդհակառակը, ահա հայրդ ու մայրս քով քովի զիս ընդունեցին։ Ուրեմն պատահած միջադեպը կարևորութենե զուրկ բան մըն է և արդեն ամեն բան մոռցված է․․․
Լևոնի այս խոսքերը շփոթեցուցին Ռոզիկը, որ չէր գիտեր ինչ պատասխանելը։ Չէր ուզեր մեկեն ի մեկ հուսախաբ ընել երիտոասարդը, իսկ մյուս կողմե անտանելի կուգար իրեն ստելը։ Ուստի շեղակի պատասխան մը տվավ.
− Եվ եթե տեսնայիր. որ իրավցնե հարաբերությանց խզում մը պատահած է, իմ ծնողքիս ու քո մորդ միջև, ի՞նչ պիտի ընեիր,− հարցուց Ռոզիկ, իր սև աղվոր աչքերը հառելով երիտասարդին վրա։
− Շիտակը, շատ ցավ պիտի զգայի, ջանայի պատճառը հասկընալ և անմիջապես հաշտություն մը գոյացնելով, խնդիրը անույշ տեղը կապել։
− Եվ եթե չհաջողեի՞ր այդ հաշտությունը հառաջ բերել,− կրկնեց աղջիկը ժպտելով։
Լևոն զարմացումով իր նշանածին նայեցավ։
− Բայց ինչո՞ւ այդ հարցումները կընես, քանի որ այլևս խնդիր չէ մնացած մեջտեղը։
