Ծառան եկավ սեղանը վերցնելու, հետո սուրճը բերավ։
− Արդյոք ի՞նչ եղավ հանկարծ տիկին Անթառամը,− հարցուց Ռոզիկ, մտատանջ կերպարանքով մը։
− Հոգ մի ըներ, բան մըն ալ չունի, պարզապես տղուն հետ առանձին մնալու համար այդ անհանգստությունը հնարեց,− պատասխանեց Ղուկաս էֆենտի, սիկարեթը վառելով։
Եվ սակայն Լևոն կուշանար վերադառնալու իրենց մոտ, և կես ժամեն ավելի սպասելե ետքն էր, որ վերջապես երևցավ սեմին վրա։
Վրդովված ու հուզված կերպարանք մը ուներ։
− Կներեք, ձեզ չափազանց սպասցուցի,− ըսավ սեղանին մոտենալով։
− Օ, վնաս չունի,− պատասխանեց Ղուկաս էֆենտի,− միայն թե ինչպես է ձեր տիկին մայրը, կհուսամ, որ այդ հանկարծական անհանգստությունը ծանր բան մը չէր և հիմա բոլորովին անցուց։
− Այո, գլխու պտույտ մը ունեցեր է մեկեն ի մեկ, այժմ հանվեցավ և հանգստացավ։
− Ձեր ուշանալեն բավական մտատանջության մեջ ինկանք, նույնիսկ Ռոզիկս կպատարստվեր կոր վեր ելլելու, տեղեկություն մը առնելու համար։
− Ուշացա, որովհետև բավական խոսակցեցանք միասին,– պատասխանեց երիտասարդը։
Հայր ու աղջիկ ուզեցին մեկնել, սակայն Լևոն ստիպեց, որ մնան և կրկին խոսք բացավ հարսնիքի մասին, ըսելով, որ անպատճառ կուզեր առաջիկա երկուշաբթի պսակը կատարել և նույն իրիկունն իսկ կառախմբով մեկնիլ Փարիզ։
− Ես ու Ռոզիկ առանձին պիտի երթանք,− ըսավ,− այնպես որոշած եմ, իսկ մայրս թող տասնըհինգ օր ետքը գա… կուզեմ, որ գոնե երկու շաբաթ գլուխ գլխի անցնենք… ասիկա կարծեմ ամեն ամուսնացողներու իրավունքն է։
− Հարկավ,− հաստատեց Ղուկաս էֆենտի,− ո՞վ հակառակը կպնդե, ես ալ քու տեղը նույնը պիտի ընեի… միայն թե մայրդ ալ կհավանի՞ կոր այդ կարգադրության։
− Այս մասին դեռ բան մը չըսի իրեն, բայց վստահ եմ, որ չհակառակիր։ Վերջապես պզտիկ տղա չեմ ու ամեն բան մորս հրամանով կատարելու պարտականություն չունիմ։
− Այնպես է,– ըսավ Ղուկաս էֆենտի…