− Ես ալ քիչ ետքը կուգամ։
− Մինչև տուն քեզի կտանեմ, կձգեմ,− հարեց վաճառականը։
Երբ երկուքը առանձին մնացին՝ պահ մը լռություն տիրեց, հետո, վերջապես Ղուկաս էֆենտի խոսիլ սկսավ։
− Գիտես որ վաղը քույրդ Թագուհին կուգա կոր, և անշուշտ զինքը դիմավորելու համար կայարան պիտի գաս կամ իրիկվան մեր տունը պիտի գաս այս մասին որոշում տվա՞ծ ես։
− Այո, պիտի գամ քույրս տեսնելու, այս մասին վստահ եղիր,− պատասխանեց Երանիկ հաստատ շեշտով մը։
− Ուրեմն ճիշտ ասոր համար,− շարունակեց վաճառականը,− պետք է անանկ ընթացք մը բռնենք, որ Թագուհի բանե մը չկասկածի, որովհետև մեր պատիվը և ընտանեկան բարոյականը այդպես կպահանջեն… եթե նորեն այս իրիկվան պես գրգռվիս ու իմ մասին խոսքեր կամ ակնարկություններ ընես, կրնա ծանր հետևանքներ ունենալ։
− Սպառնալի՞ք կընես կոր,− հարցուց Երանիկ։
− Չէ, միայն թե բարեկամաբար խորհուրդ կուտամ կոր, որովհետև քիչ մը առաջ, բարկությանդ մեջ, կարգ մը խոսքեր ըրիր, որոնց նպատակը չկրցա հասկնալ։
− Ի՞նչ խոսք։
− Ասանք ծածուկ սպառնալիքի խոսքեր։
− Չեմ հիշեր կոր թե ինչ ծածուկ խոսք ըսի, այնքան հուզված էի, որ գուցե առանց կշռելու բաներ ըսած եմ։
Այս բացատրությունը գոհացուցիչ երևաց Ղուկաս էֆենտիի և զայն համարեց իբրև վերջնական հաշտության մը նախաքայլը։
− Ես ալ ճիշտ այդպես մտածեցի, որ առանց խորհելու կըսեիր այդ խոսքերը և ատոր համար ուզեցի կրկին քեզ տեսնել և քու բերնեդ լսել թե ակամա այդ տեսակ սպառնալիքները ըրած ես։
− Ուրեմն հիմա գո՞հ ես տված բացատրութեներ։
− Այո։
− Լավ, անանկ է նե երթանք, ժամանակը ուշ է։
Վաճառականը փորձեց խոսակցությունը շարունակել, օգուտ քաղելով Երանիկի հաշտարար տրամադրութենեն և կրկին զայն իրեն դարձնել, սակայն տեսավ, որ անկարելի էր այդ և թե խզումը այս անգամ վերջնական է, ուստի հուսահատաբար ոտքի ելավ, իր քենին տարավ մինչև տունը, հետո առանձին վերադարձավ նավամատույց նավակով Պեոյուք Տերե երթալու համար։