իրեն պես ջոջ վաճառական մը, իր մտերիմ բարեկամն էր և որոշեց անոր մոտ դիմում մը ընել։
− Թերթերուն մեջ ալ բան մը գրել տալու է,− խորհեցավ,− վաղը Նշանիկը բերել տամ և ըսեմ, որ սանկ ակնարկություն մը գլտորցնե․․․
Նշանիկ թերթի մը լրաբեր խմբագիրն էր և ծանոթ Մարգար էֆ-ին, որուն հետ հեռավոր ազգականություն մըն ալ ուներ․ ազգականություն՝ զոր վաճառականը անգիտանալ կձևացներ և զոր Նշանիկ ամեն առթիվ կհիշեր։
Հետևյալ օրն իսկ վաճառականը ուղղվեցավ իր բարեկամին՝ Քերովբե էֆ. Քյություկյանի գրասենյակը։
− Վա՜յ, Մարգար էֆ․, այս ի՞նչ հով փչեց,− գոչեց Քերովբե,− ոտքի ելնելով ու իր հյուրին թիկնաթոռ մը հրամցնելով։
− Ասկե կանցնեի, մեյ մը վեր ելլամ, Քերովբե էֆ-ին տեսնեմ, միասին մեյ մեկ սուրճ խմենք՝ ըսի…
− Շատ աղեկ ըրիր։
− Զբաղած ե՞ս… գործիդ արգելք չըլլամ։
− Չէ՞, ճանը՛մ, պարապ նստեր էի, սիրտս կնեղնար − աղեկ որ եկար։
Եվ վաճառականը նստած տեղեն պոռաց դուրսը գտնվող ծառային։
− Արթի՛ն, երկու հատ աղվոր սուրճ ըսե մեզի, հետը թող պաղ ջուր ալ բերեն։
Երկու բարեկամները բավական տեսակցելե ետքը, օրվան քաղաքականության և առևտրական հրապարակին մասին, Մարգար էֆ. հանկարծ ըսավ.
− Աղեկ միտքս ինկավ, Քերովբե էֆենտի, քեզի խնդիրք մը ունիմ։
− Հրաման ըրե՛, էֆենտիս։
− Դուն Քաղաքական ժողովին անդամ ես, անանկ չէ՞…
− Անարժանաբար… ի՞նչ կա որ։
− Կեցի՛ր պատմեմ։
Եվ Մարգար էֆենտին մանրամասնորեն պատմեց ժամկոչ Վարդանի խնդիրը և անոր առած ահագին համեմատությունը թաղին մեջ։
− Եթե գործը այս հանգամանքը չառներ, հոգս անգամ չէ,– եզրակացուց Մարգար էֆենտի,− բայց հիմա ալ արժանապատվության