− Քիչ մը սանկ դրամ խաղցնենք նե՝ օգուտ չընե՞ր,− հարցուց վաճառականը։
− Ատ տարբեր բան,− պատասխանեց Մանուկ,− ատոր ըսելիք չունիմ, դրամով ամեն բան կարելի է։
Վաճառականը գրպանը խառնեց, երկու հատ հինգ ոսկինոց պանքնոտ հանեց Մանուկ աղային տվավ և ըսավ.
− Հիմակուհիմա սըվոնք առ, թող քովդ գտնվին, պետք եղած տեղը գործածե, հետո եթե հարկ ըլլա, նորեն բան մը կընենք։
Նախկին թաղականը պանքնոթները գրպանեց հանրագրությունը խնամքով թերթի մը մեջ ծրարեց ու մեկնեցավ, խոստանալով իսկույն գործի սկսիլ։
− Քանի՞ օրեն կվերադարձնես,− հարցուց Մարգար էֆենտի։
− Էհ, առնվազն երեք չորս օր պետք է,– պատասխանեց Մանուկ։
− Քեզ տեսնեմ, սա գործը հաջողությամբ գլուխ հանե։
− Ձեռքես եկածը պիտի ընեմ, այդ մասին կատարելապես ապահով եղիր,− պատասխանեց Մանուկ։
Եվ արդարև եռանդով գործի սկսավ։ Բայց իր երկյուղը հիմնավոր էր։ Թաղեցիներեն շատերը բացարձակ չեզոքություն պահել կուզեին։
− Սըտեղ ստորագրություն մը նետե,− կառաջարկեր Մանուկ աղա թաղեցիի մը՝ հանրագրությունը երկարելով։
− Ի՞նչ է սա, Մանուկ աղա։
− Ճանըմ, մեր Թաղ. Խորհրդին դեմ բողոք մըն է, ալ համը փախցուցին, ասանկ թողուլ չըլլար, կարդա՛, նայե՛, խնդիրը շատ աղեկ կերպով բացատրված է։
− Ինծի ինչ, ես ատանկ բաներով չեմ զբաղիր։
− Թոհաֆ բան, դուն թաղեցի չե՞ս։
− Թաղեցի եմ, բայց չեզոք մնալ կուզեմ։
− Ատանկ անտարբերություն կըլլա՞… ատ Պողոս էֆենտին պարզապես եկեղեցին կթալնե կոր, զինքը դուրս նետելու է և շնորհքով մարդիկ նստեցնելու է։
− Շնորհքով մարդ ո՞ւր է։
− Ի՞նչ ըսել է, զարմանալի բան, թաղին մեջ շնորհքով մարդ չկա՞․․․ Մարգար էֆենտին կբերենք ատենապետ կընենք, ազգասեր, հարուստ, պատվավոր մարդ, Պողոս էֆենտիին չնմանիր։
