Էջ:Yervand Otyan, Collected works (Երվանդ Օտյան, Երկեր).djvu/426

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Այս էջը հաստատված է

− Շազիկը անկեց ի՞նչ հետևցուցեր է։

− Իբր թե ժամադրություն մը տալու համար հոն մտեր են եղեր,− պատասխանեց Միհրանիկ խնդալով։

− Վա՜յ, անամոթ,− ըսավ վաճառականը ակռաներուն մեջեն։

− Սուտ մը պիտի շինեին նե՝ գոնե քիչ մը հարմարեցնեին, անանկ մեկու մը համար ըսեին, որ բարեկամ կամ ծանոթ ըլլար, մինչդեռ կարծեմ Խոսրով էֆենտիին հետ ոևէ հարաբերություն չունիք և թերևս ձեր տիկինը անունն անգամ լսած չէ։

− Այնպե՛ս է, − պատասխանեց վաճառականը,− Շազիկը ինք աչքով տեսե՞ր է այդ ամենը։

− Չէ՛, ճանըմ, իրեն ալ պատմեր են, պատմողն ալ ո՞վ է գիտես, սանկ երիտասարդ մը կա, թերթերուն լուր կուտա․․․ դուն ալ կճանչնաս, խմբագիր է։

− Նշանի՞կը։

− Հա՛, Նշանիկը։

− Շունշանորդին մեր ազգականն ալ չըլլա պարեմ,− գոչեց վաճառականը։

− Վա՜յ, ձեզի ազգակա՞ն է։

− Հեռուեն հեռու։

− Բայց կերևա, որ անիկա հանցանք չունի, միամտաբար բան մը պատմեր է առանց մտքեն գեշություն անցնելու․․․ Շազիկն է, որ այդ պատմութենեն արտառոց մեկնություններ հաներ է․․․

Մարգար էֆենտի ա՛լ չէր հետաքրքրվեր իր բարեկամին խոսքերեն, կարծես ուրիշ բանի վրա կմտածեր։ Միհրանիկ նշմարեց ասիկա և ըսավ․

− Կտեսնե՞ս, որ կարևորություն տալիք բան մը չէ։ Հիմարական բամբասանքներ ամենքն ալ։

− Ճի՛շտ է… հիմար խոսքեր։

Ճաշեն հետո վաճառականը կարևոր գործ մը պատրվակելով իսկույն հեռացավ և գնաց իր գրասենյակը, ուր ետևե ետև մի քանի սիկարեթ ծխեց, սենյակին մեջ ժուռ գալով ու խոր մտածումի մը մեջ ընկղմած։

Հետո հանկարծ իր գրագիրներեն մին կանչեց և ըսավ․

− Սա մեր խմբագիր Նշանիկը ո՞ւր կարելի է գտնել հիմա։

− Եթե Վալաթիո Խորհրդարանը ժողով կա, հոն ըլլալու է։

Մեյ մը գնա հանդիպե և եթե հոն է՝ ըսե որ գա անպատճառ զիս տեսնե։