− Շազիկը անկեց ի՞նչ հետևցուցեր է։
− Իբր թե ժամադրություն մը տալու համար հոն մտեր են եղեր,− պատասխանեց Միհրանիկ խնդալով։
− Վա՜յ, անամոթ,− ըսավ վաճառականը ակռաներուն մեջեն։
− Սուտ մը պիտի շինեին նե՝ գոնե քիչ մը հարմարեցնեին, անանկ մեկու մը համար ըսեին, որ բարեկամ կամ ծանոթ ըլլար, մինչդեռ կարծեմ Խոսրով էֆենտիին հետ ոևէ հարաբերություն չունիք և թերևս ձեր տիկինը անունն անգամ լսած չէ։
− Այնպե՛ս է, − պատասխանեց վաճառականը,− Շազիկը ինք աչքով տեսե՞ր է այդ ամենը։
− Չէ՛, ճանըմ, իրեն ալ պատմեր են, պատմողն ալ ո՞վ է գիտես, սանկ երիտասարդ մը կա, թերթերուն լուր կուտա․․․ դուն ալ կճանչնաս, խմբագիր է։
− Նշանի՞կը։
− Հա՛, Նշանիկը։
− Շունշանորդին մեր ազգականն ալ չըլլա պարեմ,− գոչեց վաճառականը։
− Վա՜յ, ձեզի ազգակա՞ն է։
− Հեռուեն հեռու։
− Բայց կերևա, որ անիկա հանցանք չունի, միամտաբար բան մը պատմեր է առանց մտքեն գեշություն անցնելու․․․ Շազիկն է, որ այդ պատմութենեն արտառոց մեկնություններ հաներ է․․․
Մարգար էֆենտի ա՛լ չէր հետաքրքրվեր իր բարեկամին խոսքերեն, կարծես ուրիշ բանի վրա կմտածեր։ Միհրանիկ նշմարեց ասիկա և ըսավ․
− Կտեսնե՞ս, որ կարևորություն տալիք բան մը չէ։ Հիմարական բամբասանքներ ամենքն ալ։
− Ճի՛շտ է… հիմար խոսքեր։
Ճաշեն հետո վաճառականը կարևոր գործ մը պատրվակելով իսկույն հեռացավ և գնաց իր գրասենյակը, ուր ետևե ետև մի քանի սիկարեթ ծխեց, սենյակին մեջ ժուռ գալով ու խոր մտածումի մը մեջ ընկղմած։
Հետո հանկարծ իր գրագիրներեն մին կանչեց և ըսավ․
− Սա մեր խմբագիր Նշանիկը ո՞ւր կարելի է գտնել հիմա։
− Եթե Վալաթիո Խորհրդարանը ժողով կա, հոն ըլլալու է։
Մեյ մը գնա հանդիպե և եթե հոն է՝ ըսե որ գա անպատճառ զիս տեսնե։