–Մի երթար կըսեմ կոր, պետք չէ որ երթաս…
− Պատճա՞ռը…
− Պատճառ չի կա։
− Խոսք տված եմ, պետք է երթամ։
− Որո՞ւ խոսք տվիր,− գոչեց Մարգար էֆենտի։
− Գոհարիկ հանըմին, ինծի պիտի սպասե, միասին Մաննիկենց պիտի երթանք…
− Ուրիշ մը օր կերթաս։
− Վաղվան համար խոսք ըրած ենք։ Բայց ինչո՞ւ չես ուզեր կոր, որ երթամ, անիկա բացատրե…
− Քիչ մը առաջ ըսի պատճառը, պարապ տեղը ասոր անոր բերնին ծամոց կըլլանք կոր։
− Բերա երթալո՞վս։
− Հրամմեր ես, Բերա երթալովդ։
− Դուն այսօր տարօրինակ բան մը եղեր ես, խելքս չհասնիր կոր։
Եվ տիկին Սաթեն բարկությամբ ոտքի ելավ ու հեռացավ սենյակեն։
Վաճառականը թերթը ձեռքը առավ, բայց չկրցավ ընթերցումը շարունակել։
− Արդյոք ժամադրությո՞ւն մը ունի Խոսրով էֆ-ին հետ,− կմտածեր,− որ այսքան կպնդե Բերա երթալու։
Այս կասկածը իր մտատանջությունը կավելցներ։
− Սխալ ըրի,− մտածեց,− այսպես վարվելով, լավագույնն էր ձայն չհանել ու թույլ տալ, որ երթա, հետո ծածկաբար զինքը հետապնդել, այս կերպով միայն կարելի է ճշմարտությունը հասկընալ։ Այո՛, ջանանք խնդիրը անուշ տեղը կապելու… ասանկ բաներու մեջ վարպետությամբ պետք է գործել։
Վաճառականը այս խորհրդակցությունները ընելե ետքը, սպասեց, որ կինը գա, որպեսզի իր սխալը դարմանե։
Բայց տիկին Սաթեն չերևցավ և Մարգար էֆ. զայն ճաշի ատեն միայն տեսավ։
Ճաշեն հետո, երբ սենյակը առանձնացան, վաճառականը գրպանեն երեք ոսկի հանելով՝ կնոջը տվավ և ըսավ.
− Կբավե՞։
− Բավական է,− պատասխանեց կինը պաղ կերպով մը։
− Առտո՞ւն պիտի երթաս Բերա, թե կեսօրեն ետքը։