− Հարցաքննության բան չկա․․․ խոսք է կընենք կոր, ժամանակ անցնելու համար։
− Այդ տարբեր…
− Ըսել է, որ Գոհարիկ հանըմը Մաննիկենց մնաց և դուն առանձին դուրս եկար։
− Այո՛…
− Ի՞նչ աղվոր բաներ գնեցիր տեսնենք։
− Ոչինչ… մանր–մունր բաներ։
− Պոն-Մառշեե՞ն։
− Հոն ալ հանդիպեցի, այո… բայց ինչո՞ւ այդքան կհետաքրքրվիս կոր։
− Թուլամիեին ալ հանդիպեցա՞ր։
− Չէ՛, քանի որ կասկածելի է եղեր այդ տեղը, ալ ոտքս չեմ կոխեր։
Մարգար էֆ. պահ մը լռեց։ Խոսակցությունը իր փափաքած ձևով առաջ չէր էրթար և կվախնար, որ եթե այսպես շարունակվեր, կինը ի վերջո պիտի բարկանար և անախորժ միջադեպեր պիտի պատահեր։
Իր պաշտպանյալը՝ Աբգար, շատ մանրակրկիտ կերպով կատարած էր իրեն հանձնարարված փափուկ պաշտոնը և իրիկունը մանրամասնորեն տեղեկություններ բերած էր տիկին Սաթենի բոլոր շարժումներու մասին, այնպես, որ վաճառականը վայրկյանը վայրկյանին գիտեր թե ինչպե՞ս ժամանակ անցուցած էր իր կինը Թյունելեն ելլելեն մինչև տուն վերադառնալը։
Այդ տեղեկությունները մտատանջություն պատճառող բան մը չէին, միայն կետ մը կար, զոր վաճառականը կուզեր լուսաբանել։
Տիկին Սաթեն պահ մը մտած էր կանացի նորություններու մեծ վաճառատուն մը «Հոֆման» անուն, որուն վերնահարկը իբրև թեյարան կծառայե, հոն թեյ խմած ու հետո դուրս ելած միջոցին վայրկյան մը տեսնված էր մեկու մը հետ, որ ներս կմտներ։ Աբգարի նկարագրության նայելով այդ անձը կնմաներ Խոսրով էֆենտիի։ Երիտասարդը չէր կրցած լսել փոխանակված խոսքերը, միայն թե գիտցած էր, որ մարդը շատ սիրալիր կերպով կխոսակցեր։
Ո՞վ էր այդ անձը, ահա խնդիրը, զոր այժմ կաշխատեր լուծել Մարգար էֆենտի։ Սիկարեթ մը վառելե, մեկ քանի անգամ քաշելե ետքը ըսավ.
− Ի՞նչ հիանալի գործ կընե կոր սա Հոֆման վաճառատունը,
