օրը անցուցած էր իր բողոքագիրքը պատրաստելու, ուղղված Ոսում. Խորհրդին։
Երկուշաբթի «Հանրային Կարծիք»-ի ազգային լուրերու բաժնին մեջ կկարդացվեր հետևյալ հոդվածր պրն. Նշանիկի գրչեն ելած, Մարգար էֆենտիի թելադրությամբ։
«Վարչության կողմե նշանակված Ք. թաղի Առժամյա Թաղ. խորհուրդը շաբաթներե ի վեր գործի ձեռնարկած է և գովելի փութաջանություն մը ցույց կուտա։ Իր ուշադրությունը նախ դարձուցած է վարժարանին անկերպարան վիճակին վրա և հիմնական մաքրագործում մը ձեռնարկած։ Նախկին տեսուչը ճամփու դրված է իբրև անկարող և անոր տեղ նշանակված է համալսարանական մասնագետ մանկավարժ մը։ Խորհուրդը որոշած է թաղին մտավորական երիտասարդության ներկայացուցիչներեն հոգաբարձություն մը ընտրել և անոր հանձնել վարժարանը, որուն ուսմանց ծրագիրը արմատական փոփոխություններ պիտի կրե և պիտի պատշաճեցվի ժամանակիս ոգույն և պիտուից։ Բնականաբար հարկ պիտի ըլլա այս առթիվ վարժարանին պյուճեի վրա կարևոր հավելումներ ընել։ Խորհուրդը պիտի աշխատի բացառիկ հասույթներու աղբյուրներ ստեղծել չծանրաբեռնելու համար թաղային սնտուկը։ Թաղեցիները ուրախությամբ կտեսնեն իրենց նոր Թաղական Խորհրդին այս եռանդուն գործունեությունը, և մոռնալով իրենց հին ոխերն ու հակառակությունները միասիրտ բոլորված են անոր շուրջը»։
Պողոս էֆենտի կարդալով այս տողերը՝ ինքնիրեն ըսավ․
− Գտանք մեր փնտռած մարդը։
Ուսուցիչ պարոն Թորգոմին կակնարկեր։ Նույն օրն իսկ մեկը ղրկեց և հրավիրեց զայն, որ հետևյալ օրը գրասենյակը գա։ Այս հրավերը բավական զարմացուց ուսուցիչը։
− Ի՞նչ կուզե ինե, արդյոք պաշտո՞ն մը պիտի առաջարկե։
Եվ չորեքշաբթի կանուխ փութաց վաճառականի գրասենյակը։
Այս վերջինը դեռ նոր եկած էր ու մեկ քանի նամակներ կարդալու զբաղած։ Զվարթ դեմքով մը ընդունեց իր հյուրը։
– Անցած ըլլա, պարոն Թորգոմ,− գոչեց։
− Ի՞նչ բան, Պողոս էֆենտի,− հարցուց ուսուցիչը քիչ մը շփոթած։
− Երեկ թերթերուն մեջ կարդացի գլխուդ եկածը… արդեն կսպասեի կոր ատոր, Մարգար էֆ.-ին պես մարդ մը ամեն գեշություն
