Էջ:Yervand Otyan, Collected works (Երվանդ Օտյան, Երկեր).djvu/621

− Ստորագրողները ինչպե՞ս մարդիկ են,− հարցուց Պողոս էֆենտի։

− Ամենքն ալ պարկեշտ, պատվավոր, գիտակից թաղեցիներ են,− հավաստեց ուսուցիչը։

− Դուն մեկիկ մեկիկ քննեցի՞ր։

− Գրեթե այսինքն… Ճանիկը այնպես ըսավ։

− Աչքովդ տեսա՞ր։

− Չէ՛, հանրագրությունը ուրիշին հանձնած էր, չկրցի տեսնել, վաղը, մյուս օրը երբ բոլորովին լմնցնե, պիտի բերե հանձնե։

Այս բացատրությունը չգոհացուց վաճառականը, որ գոչեց․

− Կտեսնեմ, որ դեռ բան մը չէ ըրած… և ըլլալիք ալ չունի։

− Ինչպե՞ս,− բողոքեց ուսուցիչը,− բան մը չէ եղած, հապա 60 ստորագրությունները մեկ ու կես օրվան մեջ։

− Դուն տեսա՞ր, համրեցի՞ր…

− Չէ՞, բայց Ճանիկը սուտ չխոսիր։

− Ո՛վ գիտե…

− Բացարձակ վստահություն ունիմ իր վրա։

− Ատիկա բավական չէ։

− Ասկե զատ, Ճանիկը զիս կսիրե և ինե կպատկառի, թերևս ուրիշները խաբե, բայց ինծի անանկ բան չըներ։

− Ատոնք վարժապետի խոսքեր են։ Դրական մարդու խոսք չեն,− գոչեց վաճառականը։− Ես եթե քու տեղդ ըլլամ, անմիջապես կերթամ այդ Ճանիկ ըսված մարդը կգտնեմ ու անպատճառ հանրագրությունը մեյ մը ձեռք անցնելով ստորագրությունները կքննեմ։

− Ես ատիկա փորձեցի և չհաջողեցա,− խոստովանեցավ Թորգոմ։

− Ինչպե՞ս,− հարցուց Պողոս էֆ։

− Ճանիկ դյուրազգաց մարդ է, իրեն համար անարգանք մը կհամարե կոր հանրագրությունը ցույց տալը, բոլոր ստորագրությունները չհավաքած։

− Ինք այդպես ըսա՞վ։

− Այո՛, նույնիսկ բարկացավ։

− Վա՛յ, վա՛յ։

− Եվ սպառնացավ հանրագրությունը կտոր-կտոր ընել։

− Ի՞նչ կըսես,− գոչեց վաճառականը հեգնական շեշտով մը։