− Գրելը դյուրին է,− ըսավ, պարունակությունը գրեթե գոց գիտեմ… կես ժամվան գործ է։
− Տեսա՞ր մի,− գոչեց Ճանիկ ուրախությամբ,− ի՞նչ կմտածես կոր… խմե՜ նայինք։
− Միայն թե պիտի կրնա՞ս շուտ մը կրկին ստորագրել տալ։
− Ատ գործը ինծի ձգե… դուն փարայեն խապար տուր։
− Ի՞նչ փարա,− հարցուց Թորգոմ զարմացած։
− Առանց փարայի կրնա՞նք ստորագրություն հավաքել․․․ քեզի ամեն բան բացատրած եմ առաջվնե… զարմանալի մարդ ես, անանկ մը կխոսիս, որ իբր թե բանե մը տեղեկություն չունիս… քեզի մեկիկ մեկիկ չըսի՞, որ ստակ պետք է և թե քու այդ ստակը ինչ բանի պիտի գործածեմ։
− Այո՛, բայց անգամ մը տվինք դրամը։
− Անոնք ալ անգամ մը ստորագրեցին… Հիմա քանի որ նորեն պիտի ստորագրեն, պետք է որ իրենց համար նորեն ծախք ընենք, ասիկա շատ բնական բան է։
− Էոյլե յա, էոյլե յա,− հաստատեց Ճանիկի քով նստողը, որ մինչև այն ատեն լուռ նստած էր։
Ճանիկ այդ մարդուն դարձավ և ժպտուն դեմքով մը ըսավ․
− Մեր վարժապետը շատ աղեկ տղա է, ամմա քիչ մը միամիտ է, գործնական ոգի չունի։
− Բայց եղբայր, ես հիմա կրկին 3-400 ղրուշ փարա պիտի՞ տամ,− գոչեց Թորգոմ։
− Բնականաբար․․․
− Քեզի բան մը ըսե՞մ, այդ հանրագրութենեն ես հրաժարեցա…
− Այդ ալ քու գիտնալիք բանդ է։
− Միայն թե եղած վնասը կես առ կես բաժնենք։
− Ի՞նչ ըսել կուզես,− հարցուց Ճանիկ զարմացած։
− Քեզի 350 ղրուշ չտվի՞…
− Այո՛, տվիր։
− Այդ գումարին գոնե կեսը ինծի վերադարձուր։
Ճանիկի կողմե մեծաշռինդ քահ-քահ մը պատասխանեց այս խոսքին։
− Ինչո՞ւ կծիծաղիս,− հարցուց ուսուցիչը։
