Ինեսին

Ջորջ Բայրոն

Թարգանիչ՝ Հովհաննես Թումանյան

[ 129 ] 

Ո՛չ, մի՛ ժըպտա ինձ— իմ մութ ճակատին,
Ավա՜ղ, քեզ ժըպտալ կարող չեմ էլ ես,
Բայց երկինք չանե, որ լաց լինես դու,
Եվ լաց լինես դու գուցե զուր— ինձ պես։

Թե էն ես հարցնում՝ ինչ ցավ է գաղտնի,
Որ խընդությունըս ու կյանքս է մաշել,
Իզուր է, չըքնաղ, իզուր կիմանաս,
Եվ դու էլ նույնիսկ չես կարող բուժել։

Ոչ սերն է պատճառ, ոչ ատելություն,

Ոչ սին փառքերի կորուստը, ավա՜ղ,
Որ փախչում եմ ես ձըգած տեղ ու տուն,
Զըգած ամեն բան, ինչ որ թանկ էր վաղ։

Ինչ որ տեսնում եմ, լըսում աշխարհում—
Ձանձրացնում է ինձ ամեն, ամեն բան,
Էլ գեղեցկությունն ինձ չի գըրավում,
Ոչ էլ քու աչքերն այդքան աննըման։

Էս էն անհանգիստ վիշտն է ամեհի,
Որ թափառական ջըհուդն ուներ հեգ.
Շիրմից էն կողմը չի ուզում նայի,

էս կողմը հուսալ—չի կարող երբեք։

Էլ ո՞ւր փախչեմ ես ինքըս ինձանից,
Թեկուզ հեռավոր երկրի մի անկյուն,

[ 130 ] 

Ուր էլ որ գընամ՝ հետևում է ինձ
Կյանքի էս ժանգը— մըտքիս դևն անքուն։

Ուրիշներն այնինչ, հաճույքից հարբած,
Վայելում են գոհ՝ ինչ լըքել եմ ես…
Ո՜վ, թող վայելեն, ու երնե՜կ, երնեկ
Իրենց երազից չըզարթնեն ինձ պես։

Ես պետք է անցնեմ աշխարհից աշխարհ,

Քանի ետ նայեմ այնքան անիծեմ,
Եվ էն է սփոփանք մնում ինձ համար—
Վատթարն եմ տեսել— ինչ էլ գա իմ դեմ։

Բայց էն վատթարը… մի հարցնի էդ ինձ.
Գո՛ւթ արա, սիրուն, ժպտա դու կրկին,
Մի քաշի այդպես դիմակն իմ սրտից,
Որ տեսնես տակի դժոխքն ահագին։