Ահա՛ Կովկասն իմ ոտքի տակ։ Ես մեն մենակ վերևում
Սպիտակափառ լեռան լանջին լուռ կանգնած եմ ու նայում.
Ինձ պես բարձր, արծիվն հեռվում, դեպի եթեր վերացած՝
Օդում հանգիստ սավառնում է՝ թևերն հըզոր տարածած.
Եվ տեսնում եմ ես այստեղից հեղեղատներ փըրփրալից
Ինչպե՜ս ծընվում, ինչպե՜ս ձյունի հյուսեր փըլչում սարերից։
Այստեղ ահա շա՜ր-շա՜ր ամպեր մեղմ սահում են իմ դիմաց.
Գոռ ջըրվեժներ նոցա ճեղքում ու սըլանում դեպի ցած
Եվ աղմուկով դիպչում այնտեղ լերկ ժայռերի կույտերին.
Իսկ քիչ ներքև — չոր մացառ է, մամուռ կըպած քարերին.
Քիչ էլ այն կողմ ես տեսնում եմ կանաչ, թավուտ անտառներ,
Ուր վըխտում են եղջերուներ և ծըլվըլում թըռչուններ։
Այնտեղ արդեն և՛ մարդիկը բուն են դըրած սարերում,
Եվ խաշները մեղմ մայում են դալարախիտ վայրերում,
Եվ խաշնարածն իջնում է ցած — դեպի ուրախ հովիտներ,
Դեպի խաղուն Արագվայի կանաչագեղ, զով ափեր.
Եվ չըքավոր ասպատակն է դարան մտնում կիրճի մեջ,
Եվ Թերեքի կատաղալից, զըվարճ խաղին չըկա վերջ։
Խաղում է նա ու մըռնչում, որպես վայրագ մի կորյուն,
Որ վանդակից որս է տեսել, աչքը կոխել սև արյուն.
Ե՛վ խըփվում է նա ափերին, և՛ ապարդյուն կռիվ տալիս,
Ե՛վ յուր քաղցած ալիքներով ժայռեր փլում ու լալիս…
Սակայն ի զո՜ւր։ Նորա համար չըկա ուրախ ո՛չ մի օր.
Նորան ճընշում ու խեղդում են լուռ քարափներն ահավոր։
