Հո՛գ չէ, դուրսը թող փոթորիկ մռնչե.
Թո՛ղ ձյունախառն քամին սուլե, հառաչե,
Եվ հառաչքով մերթ կամացուկ, մերթ ուժգին
Գա և զարկե պատուհանիս փեղկերին.
Չե՛մ վախենում ես ցրտաշունչ փոթորկից.
Սրտիս խորքում, հեռու դաժան, չար աչքից.
Ես պահում եմ գարուն դալար, ծադկալի,
Այդ գարունը—քո պատկերն է, նազելի՛։
