Մեր ուխտը

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Jump to navigation Jump to search
Հայոց վիշտը Մեր ուխտը

Հովհաննես Թումանյան

«Պանդուխտ եմ, քույրիկ, մանուկ օրերից...»



ՄԵՐ ՈՒԽՏԸ


Մենք ուխտ ունենք՝ միշտ դեպի լույս,
Ու գընում ենք մեր ճամփով,
Մըրրիկներով պատած անհույս,
Սև խավարով, մութ ամպով։

Մենք անցել ենք արյան ծովեր,
Սուր ենք տեսել ու կըրակ,
Մեր ճակատը դեմ ենք արել
Մըրրիկներին հակառակ։

Ու թեպետև պատառ-պատառ

Մեր դըրոշը սըրբազան,
Ու մենք չունենք տեղ ու դադար՝
Երկրից երկիր ցիրուցան։

Բայց գընում ենք մենք անվեհեր
Զարկերի տակ չար բախտի,

Մեր աչքերը միշտ դեպի վեր՝
Դեպի լույսը մեր ուխտի։


1902