Էջ:Թումանյանի ԵԼԺ հ3.djvu/333

— էն ով էր նս՚՚նի, որ կանչում էր մեզ. Ղու չես իմանո՞ւմ, ական* զի ր, տե ս… 80 — Հեր իր էր. Ան ..շ, ներս արի ղազեն, Քանի դուրս թըոչես, նս:յես ղես ու դեն, Տե սնողն էլ կասի՝ ի նչ աղջիկ է սա, Հազար մարգի մոտ կերթա կրխոսա։ — Արտիկ տուր, նանի, էն սարի լանջին Ի նչքան ավլուկ է տալի կան ան չին. Նանի, թող դրնամ քաղեմ ու հյուս եմ, էն սարի լանջին «ջան գյուլում ւ> ասեմ։ — Հանոեսւո կար, Անուշ, դու հասած աղջիկ՝ Ի՞նչ ունիս ջահել չորանների մոտ, 90 Նըստիր վրր ան ում քու գործին մըտիկ, Պարկեշտ կար, աղջի, ամոթ է, ամոթ։ — Ա՜խ, սիրտրս, նանի, չրգիտեմ րնչի, Մին լար է լինում սևակն ա ծ, ար խո ւր, Մին թև է առնում— ուզում է թրոչի, Չրգիտեմ թե ուր, չրգիտեմ թե ուր.,. VII Կրժերն ուսած, թրրվրռալով Ջուրն են իջնում աղջիկներ, Խրնդում իրար ուսի տալով, Երգր զրնգում սարն ի վեր։ 100 «Ամպի տակից ջուր է գալի, Թոշին տալի, փրրփրրում, էն ո՛ւմ յարն է նրստած լալի Հոնգուր, հոնգուր էն սարում։ Ա՛յ պադ ջրրեր, զուլալ ջրրեր, Որ գալիս եք սարերից, Ղ՛ալիս ֊ան ընում հանդ ու չոլեր, Տարս էլ խրմե՞ց էդ ջրրից։ 93 Մեկ լաց է լինում սևակնա՜6, տըխո՚ւր, 327