«Էջ:Թումանյանի ԵԼԺ հ3.djvu/416»–ի խմբագրումների տարբերություն
չ Բոտ ― Ավտոմատիկ տեքստի փոխարինում (- + ) |
|||
| Էջի մարմին (ներառվելու է). | Էջի մարմին (ներառվելու է). | ||
| Տող 6. | Տող 6. | ||
Եվ այժմ, երբոր նրանից խոսում, |
Եվ այժմ, երբոր նրանից խոսում, |
||
Թվում է, թե մի հեքիաթ եմ ասում, |
Թվում է, թե մի հեքիաթ եմ ասում, |
||
Վաղուցվա հեքիաթ <^ |
Վաղուցվա հեքիաթ <^…^> ու հին, |
||
Եվ խառնվում է զարմ անքն իմ վշտին, |
Եվ խառնվում է զարմ անքն իմ վշտին, |
||
[Թե ինչպես կյանքր սուտ է ու չնչին)։ |
[Թե ինչպես կյանքր սուտ է ու չնչին)։ |
||
10 Իսկ մի օր այստեղ նա ման էր գալիս, Փայփայում էր ինձ, անունքս տալիս, [Եվ մեր բախտի արբեցության մեջ Մենք չէինք տեսնում ոչ վախճան, ոչ վեր0)–" Եվ այնպես անհոգ խնդում կաթոգին, Որ ինձ թվում էր— թե նրա կյանքին Ու մեր վայելքին էլ վախճան չրկար։ Սո՜ւտ մարդ* կյանքր կարճ ու միտքը երկար. Հենց մեր տարփանքի մամին [զվարճալի) նա հանկարծ մեռավ, ընկավ ծաղկի պես, |
10 Իսկ մի օր այստեղ նա ման էր գալիս, Փայփայում էր ինձ, անունքս տալիս, [Եվ մեր բախտի արբեցության մեջ Մենք չէինք տեսնում ոչ վախճան, ոչ վեր0)–" Եվ այնպես անհոգ խնդում կաթոգին, Որ ինձ թվում էր— թե նրա կյանքին Ու մեր վայելքին էլ վախճան չրկար։ Սո՜ւտ մարդ* կյանքր կարճ ու միտքը երկար. Հենց մեր տարփանքի մամին [զվարճալի) նա հանկարծ մեռավ, ընկավ ծաղկի պես, |
||
20 Եվ նրա կողքին տգետ ու տկար |
20 Եվ նրա կողքին տգետ ու տկար |
||
4 ա Ես էլ մոոաց<Հել՝Հ> եմ պատկերն իմ մտքում, բ Ես էլ շփոթել եմ պատկերն իմ մտքում, գ Ես էլ շաղել եմ պատկերն իմ մտքում, 6—7 Բ՛վում է թե հին հեքիաթ եմ ասում, Մի տխուր հեքիաթ < |
4 ա Ես էլ մոոաց<Հել՝Հ> եմ պատկերն իմ մտքում, բ Ես էլ շփոթել եմ պատկերն իմ մտքում, գ Ես էլ շաղել եմ պատկերն իմ մտքում, 6—7 Բ՛վում է թե հին հեքիաթ եմ ասում, Մի տխուր հեքիաթ <…)> 9 Բ՚ե կյանքը որքան սուտ է ու չնչին։ 10 ա Չէ", մի օր այստեղ նա ման էր ղալիս, թ Բայց մի օր այստեղ նա ման էր գալիս, 14—15 Եվ այնպես կայտառ խնգում, թրթռում, Որ ինձ թվում էր— թե պետք է երկրռւմ |
||
15 տողից հետո՝ |
15 տողից հետո՝ |
||
«իՀավետ ապրեինք՛^» |
«իՀավետ ապրեինք՛^» |
||
11:24, 7 Նոյեմբերի 2016-ի տարբերակ
^1> է՜, վաղուց լռած ծիծաղի նման Անց է կացել նա — էլ ոչ ոք չի հարցնում նրա մասին, Ես էլ իմ մտքում պատկերն եմ խառնել։ Եվ այժմ, երբոր նրանից խոսում, Թվում է, թե մի հեքիաթ եմ ասում, Վաղուցվա հեքիաթ <^…^> ու հին, Եվ խառնվում է զարմ անքն իմ վշտին, [Թե ինչպես կյանքր սուտ է ու չնչին)։ 10 Իսկ մի օր այստեղ նա ման էր գալիս, Փայփայում էր ինձ, անունքս տալիս, [Եվ մեր բախտի արբեցության մեջ Մենք չէինք տեսնում ոչ վախճան, ոչ վեր0)–" Եվ այնպես անհոգ խնդում կաթոգին, Որ ինձ թվում էր— թե նրա կյանքին Ու մեր վայելքին էլ վախճան չրկար։ Սո՜ւտ մարդ* կյանքր կարճ ու միտքը երկար. Հենց մեր տարփանքի մամին [զվարճալի) նա հանկարծ մեռավ, ընկավ ծաղկի պես, 20 Եվ նրա կողքին տգետ ու տկար 4 ա Ես էլ մոոաց<Հել՝Հ> եմ պատկերն իմ մտքում, բ Ես էլ շփոթել եմ պատկերն իմ մտքում, գ Ես էլ շաղել եմ պատկերն իմ մտքում, 6—7 Բ՛վում է թե հին հեքիաթ եմ ասում, Մի տխուր հեքիաթ <…)> 9 Բ՚ե կյանքը որքան սուտ է ու չնչին։ 10 ա Չէ", մի օր այստեղ նա ման էր ղալիս, թ Բայց մի օր այստեղ նա ման էր գալիս, 14—15 Եվ այնպես կայտառ խնգում, թրթռում, Որ ինձ թվում էր— թե պետք է երկրռւմ 15 տողից հետո՝ «իՀավետ ապրեինք՛^» 16 Մեր երշանկությանն էլ վախճան չրկար։ 19 նա հանկարծ մեռավ, թոշնեց ծաղկի պես, 20 Եվ նրա կողքին շանթահար— ես մնացի ապշած, 406