Էջ:Թումանյանի ԵԼԺ հ3.djvu/47

Սար սափում էր նա, երբ ամեն վայրկյան Մտաբերում էր ժամըն անշատման. Մի օր էլ մնա ո, մի օրր վերջին, Որ ճամփու ղնե Մեհրին Մհեին։ Եվ արտասվելով խեղճ կինը կարեց 130 Մի սիրուն ղայլոլխ ու վբեն շարեց Գույնզգոլյն հուլունքներ վզի շարանից, Մարղուն հիշատակ տվեց իրանից։ IV — Դե՛հ, մնաք բարով, ծերունի հայրիկ, նազելի Մեհրի, սիրուն հայրենիք, Սրտակից աղերք, րնկեր֊հարևան, Մոտիկ բարեկամ, արյուն֊ ազդական..* Ասաց սրտաբեկ երիտասարդը, Եվ, անիծելով իրան լար բախտը, ճանապարհ ընկավ, այնինչ ջրատար 140 Մեհրին ետևից նայում էր երկար։ Մհեի հայրն էլ, զառամ ծերունին, Գոզալով հենված յուր դավա զա նին, Բերանը բացած, ձեռքը ճակատին նայում Ա՛ ապշած Մհեի ճամփին։ Դեռ երեւււմ էր սև կետի նման, Այն էլ չքացավ, և ամ են այն բան Վերջացավ պրծավ, ծերուկն ու Մեհրին Ապշած ու քշված, կանգնած մնացին։ Մհեին ճամփու դնելու համար 150 Հավաքվածներբ, իբրև մխիթար, Մ եհ բուն ու ծերին հուսադրական Խոսքեր խոսացին, կամաց հեռացան։ Բայց երկա՜ր, երկար, մի ձայն թույլ, չեչին, Այսպեյ խոսում էր նրանց ականջին,—■