«Էջ:Թումանյանի ԵԼԺ հ3.djvu/127»–ի խմբագրումների տարբերություն
Հոդվածների ավտոմատացված ներմուծում |
չ Բոտ ― Ավտոմատիկ տեքստի փոխարինում (- + ) |
||
| Էջի մարմին (ներառվելու է). | Էջի մարմին (ներառվելու է). | ||
| Տող 1. | Տող 1. | ||
Դեպի երջանիկ մի ուրիշ աշխարհ, Անհայտ ու հեռու, անծան ո թ, օտա ր... Եվ էն աշխարհը հըրաշալի |
Դեպի երջանիկ մի ուրիշ աշխարհ, Անհայտ ու հեռու, անծան ո թ, օտա ր... Եվ էն աշխարհը հըրաշալի էր. Ո՛չ սուգ կար էնտեղ, ո՛չ վայելք, ո չ սեր, Ոչ կարելի էր կորցրնել մի բան Եվ ոչ ունենալ քաղց ագահ ութ յան. Ինչպես գերեզման և ունայնություն՝ Լուռ էր ու գատարկ, անփառք ու անհուն. Ինչպես հաչացքբ մեռելի աչքի՝ 250 Մի միտք ուներ միշտ առանց հուզմունքի, Հողեղեն մարդուն անհաչտ խորհբրդով Հավիտչան սառած, խաղա՜ղ, անվրդով... Ու անշարժ կանգնած, դալուկ ու լռիկ, Ըստ վերն ե՞ր էին, անմարմին մարդի՞կ, Տըժգոլչն, անարև, աղոտ լուսի մեջ Աղոթում էին անձաչն ու անվերջ, Աղոթքն էք սակաչն ոչինչ չէր խրնղրում. Ո՛չ ազատոլթչուն, ո՛չ մահ, ո չ խրնդում... |
||
X |
X |
||
Հանկարծ լրռութչունն ինձ ուշքի բերավ, 260 |
Հանկարծ լրռութչունն ինձ ուշքի բերավ, 260 Աչքիս առջևից հրրաշքր թրռավ։ |
||
Պատարագն արդեն վերջացրել էին։ Դագաղր շարժվեց, թրնղաց ահագին Սասանիչ երգր մահվան սարսափի, էն լացն ու կոծբ, օրհներգր մահի, Որով մեռելին հրաժեշտ են տալիս ՛Դեպի գերեզման ճամփու գրնելիս, Երբ ծառս է լինում վիշար մ այրական Դե պ գահն արարչի—ՂՐրկողր մ ահ վան, Արձակում ցասկոտ իր ճիչը ետին 270 |
Պատարագն արդեն վերջացրել էին։ Դագաղր շարժվեց, թրնղաց ահագին Սասանիչ երգր մահվան սարսափի, էն լացն ու կոծբ, օրհներգր մահի, Որով մեռելին հրաժեշտ են տալիս ՛Դեպի գերեզման ճամփու գրնելիս, Երբ ծառս է լինում վիշար մ այրական Դե պ գահն արարչի—ՂՐրկողր մ ահ վան, Արձակում ցասկոտ իր ճիչը ետին 270 Ու թույլ, հուսահատ ընկնում է գետին։ |
||
20:27, 12 Ապրիլի 2009-ի տարբերակ
Դեպի երջանիկ մի ուրիշ աշխարհ, Անհայտ ու հեռու, անծան ո թ, օտա ր... Եվ էն աշխարհը հըրաշալի էր. Ո՛չ սուգ կար էնտեղ, ո՛չ վայելք, ո չ սեր, Ոչ կարելի էր կորցրնել մի բան Եվ ոչ ունենալ քաղց ագահ ութ յան. Ինչպես գերեզման և ունայնություն՝ Լուռ էր ու գատարկ, անփառք ու անհուն. Ինչպես հաչացքբ մեռելի աչքի՝ 250 Մի միտք ուներ միշտ առանց հուզմունքի, Հողեղեն մարդուն անհաչտ խորհբրդով Հավիտչան սառած, խաղա՜ղ, անվրդով... Ու անշարժ կանգնած, դալուկ ու լռիկ, Ըստ վերն ե՞ր էին, անմարմին մարդի՞կ, Տըժգոլչն, անարև, աղոտ լուսի մեջ Աղոթում էին անձաչն ու անվերջ, Աղոթքն էք սակաչն ոչինչ չէր խրնղրում. Ո՛չ ազատոլթչուն, ո՛չ մահ, ո չ խրնդում... X Հանկարծ լրռութչունն ինձ ուշքի բերավ, 260 Աչքիս առջևից հրրաշքր թրռավ։ Պատարագն արդեն վերջացրել էին։ Դագաղր շարժվեց, թրնղաց ահագին Սասանիչ երգր մահվան սարսափի, էն լացն ու կոծբ, օրհներգր մահի, Որով մեռելին հրաժեշտ են տալիս ՛Դեպի գերեզման ճամփու գրնելիս, Երբ ծառս է լինում վիշար մ այրական Դե պ գահն արարչի—ՂՐրկողր մ ահ վան, Արձակում ցասկոտ իր ճիչը ետին 270 Ու թույլ, հուսահատ ընկնում է գետին։