Էջ:Թումանյանի ԵԼԺ հ3.djvu/367

30 Շշնջում էին ինձ մխիթ արանք. Ի նչ մխիթարանք— ասում էին, Ոե Իմ լացն իզուր է, կանչելս անմիտ է, Իմ աղաղակը էլ չի չըսել նա, Ոչ <Հ. . . ՝> ոչ էլ ետ կրդս։, Այսպես կամեցավ տստւհսծ, երևի, Որ նրա օրր շուտով խւսվաոի, Մենք հողեղեններս անճար ։ ւ չնչին Ի՞նչ ենք ս՚ստռւժո կաւքի առաջին — Այդ ճամփեն բաց է րոլոլփս համար 40 Ծեր; եր ՚՛ տ ա ս արդ, մեղաւ՚որ, արդար, Բ ոլորս /. երթանք այսոո Բե էդ ուղ, Մինս ո՛ր։ ցավով, հ՛ի ուրիշն <Հ. . <՝^> Գնացողի հոգուն աստված ողորմի, Իսկ մընաց ՚:ղր դեռ պետք է ապրի, <.............> <.............> <ււ> «Ապրեր՛ մի բառ է, մե անուն է լոկ, Եվ մինչև այսօր դեռ ոչ ս ե խելոք Չրկարողացտվ հասկանալ ու մեզ 50 Այո հանելուկը սլալպել հայտնապես — 13—30 Այն։։/ես դ/ոլր էր գալիս նա այնժամ — Որ ես կուզեի ամբողջ աշխարքո Լիներ հարատև, դաոնար մի մեծ սուդ. Ւսկ տարակուսած իմ բարեկամներս Իրար ետևիո դալիս էին ներս, Մոտենում Լին ցավելով նրանք, եվ խոսում Լին ինձ մխիթարանք. 43 Աստված ողորմի գնացողի հոգուն, 47 ա ((Ապրել աշխարքում»— միմիայն Լւրկու խոսք. բ «Ապրել աշխարքում»— մի խոսք է լոկ 48 Եվ մինչև այսօր և ոչ մի խելոք 357