Էջ:Թումանյանի ԵԼԺ հ3.djvu/367

30 Շշնջում էին ինձ մխիթարանք.
Ի՜նչ մխիթարանք- ասում էին, Թե
Իմ լացն իզուր է, կանչելս անմիտ է,
Իմ աղաղակը էլ չի չըսել նա,
Ոչ <...> ոչ էլ ետ կրգա,
Այսպես կամեցավ տստված, երևի,
Որ նրա օրը շուտով խավարի,
Մենք հողեղեններս անճար ու չնչին
Ի՞նչ ենք աստծո կամքի առաջին-
Այդ ճամփեն բաց է բոլորիս համար
40 Ծեր. երիտասարդ, մեղավոր, արդար,
Բոլորս էրթանք այսոր թե էգուց,
Մինս այս ցավով, մի ուրիշն <...>
Գնացողի հոգուն աստված ողորմի,
Իսկ մընացողը դեռ պետք է ապրի,
<. . . . . . . .>
<. . . . . . . .>

<II>

«Ապրել» մի բառ է, մի անուն է լոկ,
Եվ մինչև այսօր դեռ ոչ մի խելոք
Չըկարողացտվ հասկանալ ու մեզ
50 Այո հանելուկը պարզել հայտնապես-
_____________
23-30 Այնպես դյուր էր գալիս նա այնժամ-
Որ ես կուզեի ամբողջ աշխարքը
Լիներ հարատև, դառնար մի մեծ սուդ.
Իսկ տարակուսած իմ բարեկամներս
Իրար ետևից գալիս էին ներս,
Մոտենում էին ցավելով նրանք,
Եվ խոսում էին ինձ մխիթարանք.
43 Աստված ողորմի գնացողի հոգուն,
47 ա «Ապրել աշխարքում»- միմիայն երկու խոսք.
բ «Ապրել աշխարքում»- մի խոսք է լոկ
{{տող|48} Եվ մինչև այսօր և ոչ մի խելոք