«Էջ:Թումանյանի ԵԼԺ հ3.djvu/416»–ի խմբագրումների տարբերություն
Էջի կարգավիճակ | Էջի կարգավիճակ | ||
- | + | Սրբագրված | |
Էջի մարմին (ներառվելու է). | Էջի մարմին (ներառվելու է). | ||
Տող 1. | Տող 1. | ||
{{Կենտրոն|<XI>}} |
|||
^1> |
|||
է՜, վաղուց լռած ծիծաղի նման |
է՜, վաղուց լռած ծիծաղի նման |
||
Անց է կացել նա |
Անց է կացել նա- |
||
էլ ոչ ոք չի հարցնում նրա մասին, |
էլ ոչ ոք չի հարցնում նրա մասին, |
||
Ես էլ իմ մտքում պատկերն եմ խառնել։ |
Ես էլ իմ մտքում պատկերն եմ խառնել։ |
||
Եվ այժմ, երբոր նրանից խոսում, |
Եվ այժմ, երբոր նրանից խոսում, |
||
Թվում է, թե մի հեքիաթ եմ ասում, |
Թվում է, թե մի հեքիաթ եմ ասում, |
||
Վաղուցվա հեքիաթ < |
Վաղուցվա հեքիաթ <...> ու հին, |
||
Եվ խառնվում է |
Եվ խառնվում է զարմանքն իմ վշտին, |
||
[Թե ինչպես |
[Թե ինչպես կյանքը սուտ է ու չնչին]։ |
||
{{տող|10}}Իսկ մի օր այստեղ նա ման էր գալիս, |
|||
10 Իսկ մի օր այստեղ նա ման էր գալիս, Փայփայում էր ինձ, անունքս տալիս, [Եվ մեր բախտի արբեցության մեջ Մենք չէինք տեսնում ոչ վախճան, ոչ վեր0)–" Եվ այնպես անհոգ խնդում կաթոգին, Որ ինձ թվում էր— թե նրա կյանքին Ու մեր վայելքին էլ վախճան չրկար։ Սո՜ւտ մարդ* կյանքր կարճ ու միտքը երկար. Հենց մեր տարփանքի մամին [զվարճալի) նա հանկարծ մեռավ, ընկավ ծաղկի պես, |
|||
Փայփայում էր ինձ, անունըս տալիս, |
|||
⚫ | |||
[Եվ մեր բախտի արբեցության մեջ |
|||
4 ա Ես էլ մոոաց<Հել՝Հ> եմ պատկերն իմ մտքում, բ Ես էլ շփոթել եմ պատկերն իմ մտքում, գ Ես էլ շաղել եմ պատկերն իմ մտքում, 6—7 Բ՛վում է թե հին հեքիաթ եմ ասում, Մի տխուր հեքիաթ <…)> 9 Բ՚ե կյանքը որքան սուտ է ու չնչին։ 10 ա Չէ", մի օր այստեղ նա ման էր ղալիս, թ Բայց մի օր այստեղ նա ման էր գալիս, 14—15 Եվ այնպես կայտառ խնգում, թրթռում, Որ ինձ թվում էր— թե պետք է երկրռւմ |
|||
Մենք չէինք տեսնում ոչ վախճան, ոչ վերջ]- |
|||
⚫ | |||
Եվ այնպես անհոգ խնդում կաթոգին, |
|||
«իՀավետ ապրեինք՛^» |
|||
Որ ինձ թվում էր-թե նրա կյանքին |
|||
16 Մեր երշանկությանն էլ վախճան չրկար։ |
|||
Ու մեր վայելքին էլ վախճան չըկար։ |
|||
⚫ | |||
Սո՜ւտ մարդ. կյանքը կարճ ու միտքը երկար, |
|||
⚫ | |||
Հենց մեր տարփանքի մամին [զվարճալի] |
|||
406 |
|||
⚫ | |||
⚫ | |||
________ |
|||
{{տող|4}}ա Ես էլ մոռաց<ել> եմ պատկերն իմ մտքում, |
|||
բ Ես էլ շփոթել եմ պատկերն իմ մտքում, |
|||
գ Ես էլ շաղել եմ պատկերն իմ մտքում, |
|||
6—7 Թվում է թե հին հեքիաթ եմ ասում, |
|||
Մի տխուր հեքիաթ <...> |
|||
{{տող|9}}Թե կյանքը որքան սուտ է ու չնչին։ |
|||
{{տող|10}}ա Չէ՞, մի օր այստեղ նա ման էր գալիս, |
|||
բ Բայց մի օր այստեղ նա ման էր գալիս, |
|||
14—15 Եվ այնպես կայտառ խնդում, թրթռում, |
|||
Որ ինձ թվում էր-թե պետք է երկրում |
|||
⚫ | |||
[«Հավետ ապրեինք»] |
|||
{{տող|16}}Մեր երջանկությանն էլ վախճան չըկար։ |
|||
{{տող|19}}Նա հանկարծ մեռավ, թռջնեց ծաղկի պես, |
|||
⚫ |
10:31, 7 Մայիսի 2019-ի տարբերակ
<XI>
է՜, վաղուց լռած ծիծաղի նման Անց է կացել նա- էլ ոչ ոք չի հարցնում նրա մասին, Ես էլ իմ մտքում պատկերն եմ խառնել։ Եվ այժմ, երբոր նրանից խոսում, Թվում է, թե մի հեքիաթ եմ ասում, Վաղուցվա հեքիաթ <...> ու հին, Եվ խառնվում է զարմանքն իմ վշտին, [Թե ինչպես կյանքը սուտ է ու չնչին]։ 10 Իսկ մի օր այստեղ նա ման էր գալիս, Փայփայում էր ինձ, անունըս տալիս, [Եվ մեր բախտի արբեցության մեջ Մենք չէինք տեսնում ոչ վախճան, ոչ վերջ]- Եվ այնպես անհոգ խնդում կաթոգին, Որ ինձ թվում էր-թե նրա կյանքին Ու մեր վայելքին էլ վախճան չըկար։ Սո՜ւտ մարդ. կյանքը կարճ ու միտքը երկար, Հենց մեր տարփանքի մամին [զվարճալի] Նա հանկարծ մեռավ, ընկավ ծաղկի պես, 20 Եվ նրա կողքին տգետ ու տկա- ________ 4 ա Ես էլ մոռաց<ել> եմ պատկերն իմ մտքում, բ Ես էլ շփոթել եմ պատկերն իմ մտքում, գ Ես էլ շաղել եմ պատկերն իմ մտքում, 6—7 Թվում է թե հին հեքիաթ եմ ասում, Մի տխուր հեքիաթ <...> 9 Թե կյանքը որքան սուտ է ու չնչին։ 10 ա Չէ՞, մի օր այստեղ նա ման էր գալիս, բ Բայց մի օր այստեղ նա ման էր գալիս, 14—15 Եվ այնպես կայտառ խնդում, թրթռում, Որ ինձ թվում էր-թե պետք է երկրում 15 տողից հետո՝ [«Հավետ ապրեինք»] 16 Մեր երջանկությանն էլ վախճան չըկար։ 19 Նա հանկարծ մեռավ, թռջնեց ծաղկի պես, 20 Եվ նրա կողքին շանթահար-ես մնացի ապշած,