«Էջ:Թումանյանի ԵԼԺ հ3.djvu/447»–ի խմբագրումների տարբերություն

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
 
Էջի կարգավիճակԷջի կարգավիճակ
-
Սրբագրված
+
Հաստատված
Էջի մարմին (ներառվելու է).Էջի մարմին (ներառվելու է).
Տող 3. Տող 3.
{{տող|290}}Այստեղից էլ ես դուրս եկա,
{{տող|290}}Այստեղից էլ ես դուրս եկա,
Շուտով հայտնի կանտոր ընկա։
Շուտով հայտնի կանտոր ընկա։
Ինչ անմիտ բան է, նայեցեք, խնդրեմ>
Ինչ անմիտ բան է, նայեցեք, խնդրեմ,
Այս տեսակ բաներ ես էլ կըգրեմ.
Այս տեսակ բաներ ես էլ կըգրեմ.
{{տող|370}}Կըդնեմ մի շուն, կըհանգեմ մի տուն,
{{տող|370}}Կըդնեմ մի շուն, կըհանգեմ մի տուն,
Տող 11. Տող 11.
Սա՞ է լինելու պոետը ազգի,
Սա՞ է լինելու պոետը ազգի,
Որ իմ ճաշակին չի գալիս իսկի...»
Որ իմ ճաշակին չի գալիս իսկի...»
Ու վեր կացան
{{Կենտրոն|Ու վեր կացան
Ողջ միաբան-
Ողջ միաբան-
Ի ծնե անմիտ,
Ի ծնե անմիտ,
Տող 18. Տող 18.
Ես ի՜նչ գիտեմ,
Ես ի՜նչ գիտեմ,
Տըգետ
Տըգետ
Ու գետ...
Ու գետ...}}
Ծաղրատեղ դարձա
Ծաղրատեղ դարձա
Ու էլ չըպըրծա,
Ու էլ չըպըրծա,
Տող 27. Տող 27.
{{տող|380}}Եվ բանը մինչև այնտեղը հասավ,
{{տող|380}}Եվ բանը մինչև այնտեղը հասավ,
Որ մի խմբագիր վերջապես ասավ՝
Որ մի խմբագիր վերջապես ասավ՝
Թողեք, պարոններ, ի սեր Աստըծու,
{{Կենտրոն|Թողեք, պարոններ, ի սեր Աստըծու,}}
Բանաստեղծ չի դա, այլ լոկ տիրացու,
Բանաստեղծ չի դա, այլ լոկ տիրացու,
Եվ ոչ միայն ինքը, իրան մեծերն էլ,
Եվ ոչ միայն ինքը, իրան մեծերն էլ,

Ընթացիկ տարբերակը 10:23, 12 Հունիսի 2019-ի դրությամբ

Այս էջը հաստատված է

<...> Եվ բանը վերջն այնտեղ հասավ,
Որ գըրեցի մեծիս պարսավ։
290 Այստեղից էլ ես դուրս եկա,
Շուտով հայտնի կանտոր ընկա։
Ինչ անմիտ բան է, նայեցեք, խնդրեմ,
Այս տեսակ բաներ ես էլ կըգրեմ.
370 Կըդնեմ մի շուն, կըհանգեմ մի տուն,
Ահա քեզ եղավ՝ բանաստեղծություն։
Հենց նոր դուրս եկած այս խակ տղան էլ
Գըլխից այստեսակ բաներ է հանել...
Սա՞ է լինելու պոետը ազգի,
Որ իմ ճաշակին չի գալիս իսկի...»

Ու վեր կացան
Ողջ միաբան-
Ի ծնե անմիտ,
Խավարամիտ,
Հառաջադեմ,
Ես ի՜նչ գիտեմ,
Տըգետ
Ու գետ...


Ծաղրատեղ դարձա
Ու էլ չըպըրծա,
Թեև ընկերներս իրանց երգերում
Բարկանում էին, սպառնում գրում.
«Լո՛ւռ կացեք խոզեր, ագռավներ, շներ...»
Եվ ուրիշ տեսակ շատ թունդ-թունդ բաներ...»
380 Եվ բանը մինչև այնտեղը հասավ,
Որ մի խմբագիր վերջապես ասավ՝

Թողեք, պարոններ, ի սեր Աստըծու,


Բանաստեղծ չի դա, այլ լոկ տիրացու,
Եվ ոչ միայն ինքը, իրան մեծերն էլ,
Իրանք էլ են խենթ, իրանց գործերն էլ.
Որ չեն ճանաչում մեծերին ազգի,
Որոնք չունեն խիղճ, բայց ունեն ոսկի...
Արածդ հիմա հասկանո՞ւմ ես դու,