Էջ:Թումանյանի ԵԼԺ հ5.djvu/551

— Հոգիս էստեղ են բերել։ Թարկը տվի, ասի, ախպեր, էլ գնամ՝ թող գլուխս ծեծեն։

Ահա ձեզ <...>։

Հայ գյուղացու կենացը. <1 անընթ.> սկսում են երգել։ (Ճառերը սկսվում են).

— Էդ լավ եք ասում, ձեզ մատաղ։

Ահա ուշանում ենք. <1 անընթ.> ։

<ԽԱՎԱՐԻ ՄԵՋ>

Սուրենը^[1] ձգտում է ուղղել, ոչ թե խորտակել։ Նա գլավնին և այլն երկյուղ է տալիս ավազակներով, որոնք և <1 անընթ.>:

(Ազնվականի տիպը– յուր ցեղով պարծեցող մի դատարկապորտ)։

Ավազակները– այդ տգետ բռնության և անարդարության երեսից հալածված գյուղացի երիտասարդությունն է, որի ձեռքի տակ ընկճվում է Սուրենը՝ հակառակորդին ոչ թե բիրտ կռվով, այլ նրա զորեղ նշանակությամբ և սպառնալի հետևանքը մեկնելով ու ցույց տալով։

Ի դեմս նրանց հալածվածը՝ ժողովուրդը և քանի որ այսպես է^[2], սարսափելի ու անհաղթելի է քո թշնամին— ժողովուրդը։

Մի՞թե դու կարծում ես այդպես^[3], զարմանում ես, որ մի աղջկա սեր կարող է այսքան կաշկանդել— այո՛, կարող է, մի ղարմանար,..

Բայց դեռ ժամանակը չէ^[4] անցկացրել, պարոններ, դուք դեռ մի քիչ էլ պատրաստվեցեք, դու, Ռոստոմ, սովորիր պետական լեզուն, որ շատ է հարկավորվելու, քու բերանումն է լինելու քո գյուղի լեզուն, որքան նա հմուտ և ճարտար լինի, այնքան լավ կարող է իրան պաշտպանել. դու Սեդրակ, որ ուզում ես քահանա դառնալ, սովորիր^[5] ուսումնասիրել գիտություններ, դու էլ լավ սովորիր պետական լեզուն, պատրաստվեցեք դեռ՝ գնալու համար։

1. [<1 անընթ.>]
2. [դու ունես]
3. [ոչ]
4. ժամանակ[ին] չենք]ը
5. [զանազան]