«Էջ:Muratsan, vol. 6.djvu/134»–ի խմբագրումների տարբերություն

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Էջի կարգավիճակԷջի կարգավիճակ
-
Չսրբագրված
+
Սրբագրված
Էջի մարմին (ներառվելու է).Էջի մարմին (ներառվելու է).
Տող 1. Տող 1.
քավ անտարրեր մնալ այդ մերկացումի առաջ և ստիպված էր
ցավ անտարբեր մնալ այդ մերկացումի առաջ և ստիպված էր պատմել հանցավորներին» ասում էի ես։<br>
Այս առիթով, սակայն, ես հարձակվեցի սրբազանի վրա, անվանելով անարդար և կողմնապահ, որովհետև իսկական հանցավորներին թողած, նա պատմել էր բոլորովին անմեղ մարդկանց (այս մեկն հո հաստատ գիտեի), և այդ արել էր, ասում էի, այն պատճառով, որ պատմվողները սրբազանի հետադեմ ուղղության կուսակից չէին։ (Մյս մասին թեպետ խոսք չէր եղել իմ ու տեր Սեղբոսի մեջ, այսուամենայնիվ ես պիտի գրեի, որովհետև իբրև թղթակից պարտավոր էի կատարված իրողության իսկական պատճառները հետազոտել,
պատմել հանցավորներին» ասում Հի but
գտնել)... ։<br>
Այս աիթով, սակայն, ես հարձակվեցի սրբազանի վրա,
Չխոսելով այլևս մյուս հարցերի մասին, այսքանը միայն կասեմ, որ թղթակցությունս այնքան գեղեցիկ էր դուրս եկել, որ նա, մինչև անգամ, նմանվում էր իսկական թղթակցության։ Հենց այս պատճառով էլ սիրտ արի նրա վերջում ավելացնելու իմ անձի վերաբերմամբ հետևյալ տողերը.
անվանելով անարդար և կողմնապահ, որովհետև իսկական
«Հանձն առնելով թղթակցի պատասխանատու պաշտոնը, մենք դրանով նպատակ ունինք ծառայել հասարակության իսկական շահերին։ Մեր պարտքը կլինի ամեն մի դեպքում պաշտպանել արդարությունը, ճշմարտությունը, գեղեցիկը և բարին, իսկ իրավունքը՝ հալածել ու հարվածել անարդարությունը, սուտը, տգեղը և զզվելին»։<br>
հանցավորներին թողած, նա պատմել էր բոլորովին անմեղ
Այս ամենից հետո առաջ էր գալիս ստորագրության խնդիրը։ Եթե իմ գրածների տակ դնեի միշտ իմ անունն ու ազգանունը, որ էր Հովսեփ Ավետիսյան Օհանյանց, դա շատ երկար կլիներ, և բացի այդ, ես կարող էի հաճախ ենթարկվել հարձակումների, կամ հրավիրվել դատարան։ (Չէ՞ որ իբրև իմ կոչման հավատարիմ թղթակից, ես չէի կարող միշտ ճշմարտություններ գրել, մի տեղ որ ուղղություն կա, բանակ կա, կուսակցության շահեր կան, մի՞թե կարելի է միշտ ճշմարտություն խոսել)։ Այդ պատճառով էլ որոշեցի ընտրել մի
մարդկանց (այս մեկն հո հաստատ գիտեի), և այդ արել էր,
կեղծ անուն։ Բայց թվելով մի քանի տասնյակ բառեր, օրինակ՝ Բեեղզեբուղ, Որոմնացան, Սանտարամետ, Մտրակահար, Հառաջադեմ և այլն, տեսի, որ դրանք բոլորն էլ թեպետ
ասում էի, այն պատճառով, որ պատմվողները սրբազանի հե¬
տադեմ ուղղության կուսակից չէին։ (Մյս մասին թեպետ
խոսք չէր եղել իմ ու տեր Սեղբոսի մեջ, այսուամենայնիվ
ես պիտի գրեի, որովհետև իբրև թղթակից պարտավոր էի
կատարված իրողության իսկական պատճառները հետաղոտել,
գտնել)... ։

Չխ ոսելով այլևս մյուս հարցերի մասին, այսքանր մի
այն կասեմ, որ թղթակցությունս այնքան գեղեցիկ էր դուրս
եկել, որ նա, մինչև անգամ, նմանվում էր իսկական թղթակ¬
ցության։ Հենց այս պատճառով էլ սիրտ արի նրա վերջում
ավելացնելու իմ անձի վերաբերմամբ հե տևյալ տողերը.
<րՀանձն առնելով թղթակցի պատասխանատու պաշտոնը,
մենք դրանով նպատակ ունինք ծառայել հասարակության իս¬
կական շահերինt Մեր պարտքը կլինի ամեն մի դեպքում
պաշտպան ել արդարությունը, ճշմարտությունը, գեղեցիկը և
բարին, իսկ իրավունքը' հալածել ու հարվածել անարդարու¬
թյունը, սուտը, տդեղը և զզվելին»։
Այս ամենից հետո առաջ էր գալիս ստորադրության
խնդիրը։ Եթե իմ գրածների տակ դնեի միշտ իմ անունն ne
ազգանունը, որ էր Հովսեփ Ավետիս յան Օհանյանց, դա շատ
երկար կլիներ, և բացի այդ, ես կարող էի հաճախ ենթարկվել
հարձակումների, կամ հրավիրվել դատարան։ (Չէ որ իբրե
իմ կոչման հավատարիմ թղթակից, ես չէի կարող միշտճըշ֊
մարտություններ գրել, մի տեղ որ ուղղություն կա, բանակ
կա, կուսակցության շահեր կան, մի թե կարելի | միշտ ճըջ-
մարտություն խոսել)։ Այդ պատճառով էլ որոշեցի ընտրել մի
կեղծ անուն։ Բայց թվելով մի քանի տասնյակ բառեր, օրի¬
նակ* Բեեղզեբոսլ, Որոմնացան, Սանտարամետ, Մտրակահտր,
Լա ռաջա դեմ և այլն, տեսի, որ դրանք րոլսրն էլ թեպետ
1K

16:54, 4 Հուլիսի 2019-ի տարբերակ

Այս էջը սրբագրված է

ցավ անտարբեր մնալ այդ մերկացումի առաջ և ստիպված էր պատմել հանցավորներին» ասում էի ես։
Այս առիթով, սակայն, ես հարձակվեցի սրբազանի վրա, անվանելով անարդար և կողմնապահ, որովհետև իսկական հանցավորներին թողած, նա պատմել էր բոլորովին անմեղ մարդկանց (այս մեկն հո հաստատ գիտեի), և այդ արել էր, ասում էի, այն պատճառով, որ պատմվողները սրբազանի հետադեմ ուղղության կուսակից չէին։ (Մյս մասին թեպետ խոսք չէր եղել իմ ու տեր Սեղբոսի մեջ, այսուամենայնիվ ես պիտի գրեի, որովհետև իբրև թղթակից պարտավոր էի կատարված իրողության իսկական պատճառները հետազոտել, գտնել)... ։
Չխոսելով այլևս մյուս հարցերի մասին, այսքանը միայն կասեմ, որ թղթակցությունս այնքան գեղեցիկ էր դուրս եկել, որ նա, մինչև անգամ, նմանվում էր իսկական թղթակցության։ Հենց այս պատճառով էլ սիրտ արի նրա վերջում ավելացնելու իմ անձի վերաբերմամբ հետևյալ տողերը. «Հանձն առնելով թղթակցի պատասխանատու պաշտոնը, մենք դրանով նպատակ ունինք ծառայել հասարակության իսկական շահերին։ Մեր պարտքը կլինի ամեն մի դեպքում պաշտպանել արդարությունը, ճշմարտությունը, գեղեցիկը և բարին, իսկ իրավունքը՝ հալածել ու հարվածել անարդարությունը, սուտը, տգեղը և զզվելին»։
Այս ամենից հետո առաջ էր գալիս ստորագրության խնդիրը։ Եթե իմ գրածների տակ դնեի միշտ իմ անունն ու ազգանունը, որ էր Հովսեփ Ավետիսյան Օհանյանց, դա շատ երկար կլիներ, և բացի այդ, ես կարող էի հաճախ ենթարկվել հարձակումների, կամ հրավիրվել դատարան։ (Չէ՞ որ իբրև իմ կոչման հավատարիմ թղթակից, ես չէի կարող միշտ ճշմարտություններ գրել, մի տեղ որ ուղղություն կա, բանակ կա, կուսակցության շահեր կան, մի՞թե կարելի է միշտ ճշմարտություն խոսել)։ Այդ պատճառով էլ որոշեցի ընտրել մի կեղծ անուն։ Բայց թվելով մի քանի տասնյակ բառեր, օրինակ՝ Բեեղզեբուղ, Որոմնացան, Սանտարամետ, Մտրակահար, Հառաջադեմ և այլն, տեսի, որ դրանք բոլորն էլ թեպետ