«Էջ:Muratsan, vol. 6.djvu/173»–ի խմբագրումների տարբերություն

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Էջի կարգավիճակԷջի կարգավիճակ
-
Չսրբագրված
+
Խնդրահարույց
Էջի մարմին (ներառվելու է).Էջի մարմին (ներառվելու է).
Տող 1. Տող 1.
առատորեն ներս քաշեց ախորժելի ծուխը և ապա արտաշնչե֊
առատորեն ներս քաշեց ախորժելի ծուխը և ապա արտաշնչելով այն, վեր կացավ տեղից։

լով ալն, վեր կացավ տեղից։
— Գործի վրա մտածիր, որդի, գործի վրա, թե չէ կոսներից շահ չի չինելու քեզ։— Ալս ասելով նա դուրս գնաց սենյակից, չկամենալով ավելի ձանձրացնել որդուն։ Որովհետև, իբրև փորձառու մարդ, գիտեր որ խելքի հասած երիտասարդին անօգուտ է երկար խրատներ կարդալը։ Բավական է, որ մարդ երկու խոսքով հայտնի նրան յուր դժգոհությունը և ապա թողնե նրան մտածել ու որոշել անելիքը։
— Գործի վրա մտածիր, որդի, գործի վրա, թե չէ կոսնե-

րից շահ չի չինելու քեզ։— Ալս ասելով նա դուրս գնաց
Մինչդեռ Լիդիա Պավլովնան ալդ կարծիքին չէր. նա, իբրև կին, միշտ յուր ուզածն անել էր տվել երկար խոսելով, թախանձելով, հետևապես հավատում էր շատախոսելու փրկարար զորությանը։ Այդ պատճառով էլ, երբ ամուսինը հեռացավ, նա մոտ քաշեց որդուն (որ դարձյալ ձեռքն էր առել յուր հուշատետրը, անշուշտ հոր խոսքերի ազդեցությունը իրենից հեռացնելու նպատակով) և իբրև մի մեծ նորություն, հաղորդեց նրան հետևլալը։
սենյակից, չկամենալով ավելի ձանձրացնել որդուն։ Որով¬
— Ես որ քեզ ասում եմ գնանք միասին ամառանոց, հո նրա համար չեմ ասում, որ միայն քաղաքի շոգերից ազատեմ քեզ, ոչ ես ուրիշ միտք էլ ունիմ և դրա համար է, որ չեմ ուզում քեզ թողնել...
հետև, իբրև փորձառու մարդ, գիտեր որ խելքի հասած երի¬
տասարդին անօգուտ է երկար խրատներ կարդալը։ Բավա¬
կան է, որ մարդ երկու խոսքով հալտնի նրան լուր դժգոհու-
թլունը և ապա թողնե նրան մտածել ու որոշել անելիքը։
Մինչդեռ Լիդիա Պավլովնան ալդ կարծիքին չէր. նա,
իբրև֊ կին, միշտ լուր ուզածն անել էր տվել երկար խոսելով,
թախանձելով, հետևապես հավատում էր շատախոսելու փրկա¬
րար զորութլանը։ Ալդ պատճառով էլ, երբ ամուսինը հե¬
ռացավ, նա մոտ քաշեց որդուն (որ դարձլալ ձեռքն էր առել
լար հուշատետրը, անշուշտ հոր խոսքերի ազդեցութլունր իրե¬
նից հեռացնելու նպատակով) և իբրև մի մեծ նորութլուն, Տա-
ղորդեց նրան հետևլալը։
— Ես որ քեզ ասում եմ գնանք միասին ամառանոց, հո
նրա համար չեմ ասում, որ միայն քաղաքի շոգերից ազատեմ
քեզ, ոչ. ես ուրիշ միտք էլ ունիմ և դրա համար է, որ չեմ
ուզում քեզ թողնել...
— Ի՞նչ միտք,— հարցրեց երիտասարդը։
— Ի՞նչ միտք,— հարցրեց երիտասարդը։
Մարկոս՚ովենց տուն հո գնացի՛ր, Ադելինին տեսա ր,—
Մարկոսովենց տուն հո գնացի՛ր, Ադելինին տեսա՞ր,— հարցրեց մայրր խորհրդավոր եղանակով։
— Այո, գնացի, Ադելինին էլ տեսա, հետո՞։
հարցրեց մայրր խորհրդավոր եղանակով։
Իբրև թե չգիտես ինչո՛ւ համար եմ հարցնում,— Նկատեց մայրը խորամանկ ժպիտով։
— Այո, գնացի, Ադելինին էլ տեսա, հետո ։
Եբրև թե չգիտես ինչո՛ւ համար եմ հարցնում,—
Նկատեց մայրը խորամանկ ժպիտով։
— Ոչ։
— Ոչ։
-Չէ՞ որ մի օր հավանում էիր նրան։
Չէ՞ որ մի օր հավանում էիր նրան։
— Հենց հիմա էլ հավանում եմ։
— Հենց հիմա էլ հավանում եմ։
— Հո տեսնում ես թե ի՛նչ է դաոել... ինչպես մեծացել,
— Հո տեսնում ես թե ի՛նչ է դառել... ինչպես մեծացել, գեղեցկացել է։
գեղեցկացել է,
— Այո՜, շատ է գեղեցկացել։
— Այո՜, շատ է գեղեցկացել։
— Է, այդպիսի աղջիկը, որ քեզ սիրում ւինի և քո պատ¬
— Է, այդպիսի աղջիկը, որ քեզ սիրում լինի և քո պատճառով էլ Բորժոմ լինի գալիս, ի՞նչ կասես դրան։
ճառով էլ Բորժոմ լինի գալիս, ի նչ կասես դրան։
17В
17В

00:44, 6 Սեպտեմբերի 2019-ի տարբերակ

Սխալ առաջացավ էջը սրբագրելիս

առատորեն ներս քաշեց ախորժելի ծուխը և ապա արտաշնչելով այն, վեր կացավ տեղից։

— Գործի վրա մտածիր, որդի, գործի վրա, թե չէ կոսներից շահ չի չինելու քեզ։— Ալս ասելով նա դուրս գնաց սենյակից, չկամենալով ավելի ձանձրացնել որդուն։ Որովհետև, իբրև փորձառու մարդ, գիտեր որ խելքի հասած երիտասարդին անօգուտ է երկար խրատներ կարդալը։ Բավական է, որ մարդ երկու խոսքով հայտնի նրան յուր դժգոհությունը և ապա թողնե նրան մտածել ու որոշել անելիքը։

 Մինչդեռ Լիդիա Պավլովնան ալդ կարծիքին չէր. նա, իբրև կին, միշտ յուր ուզածն անել էր տվել երկար խոսելով, թախանձելով, հետևապես հավատում էր շատախոսելու փրկարար զորությանը։ Այդ պատճառով էլ, երբ ամուսինը հեռացավ, նա մոտ քաշեց որդուն (որ դարձյալ ձեռքն էր առել յուր հուշատետրը, անշուշտ հոր խոսքերի ազդեցությունը իրենից հեռացնելու նպատակով) և իբրև մի մեծ նորություն, հաղորդեց նրան հետևլալը։

— Ես որ քեզ ասում եմ գնանք միասին ամառանոց, հո նրա համար չեմ ասում, որ միայն քաղաքի շոգերից ազատեմ քեզ, ոչ ես ուրիշ միտք էլ ունիմ և դրա համար է, որ չեմ ուզում քեզ թողնել... — Ի՞նչ միտք,— հարցրեց երիտասարդը։ — Մարկոսովենց տուն հո գնացի՛ր, Ադելինին տեսա՞ր,— հարցրեց մայրր խորհրդավոր եղանակով։ — Այո, գնացի, Ադելինին էլ տեսա, հետո՞։ — Իբրև թե չգիտես ինչո՛ւ համար եմ հարցնում,— Նկատեց մայրը խորամանկ ժպիտով։ — Ոչ։ — Չէ՞ որ մի օր հավանում էիր նրան։ — Հենց հիմա էլ հավանում եմ։ — Հո տեսնում ես թե ի՛նչ է դառել... ինչպես մեծացել, գեղեցկացել է։ — Այո՜, շատ է գեղեցկացել։ — Է, այդպիսի աղջիկը, որ քեզ սիրում լինի և քո պատճառով էլ Բորժոմ լինի գալիս, ի՞նչ կասես դրան։ 17В