«Էջ:Թումանյանի ԵԼԺ հ3.djvu/127»–ի խմբագրումների տարբերություն

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
չ Բոտ ― Ավտոմատիկ տեքստի փոխարինում (- + )
Էջի կարգավիճակԷջի կարգավիճակ
-
Չսրբագրված
+
Սրբագրված
Էջի մարմին (ներառվելու է).Էջի մարմին (ներառվելու է).
Տող 1. Տող 1.
{{poemx||<poem>Դեպի երջանիկ մի ուրիշ աշխարհ,
Դեպի երջանիկ մի ուրիշ աշխարհ, Անհայտ ու հեռու, անծան ո թ, օտա ր... Եվ էն աշխարհը հըրաշալի էր. Ո՛չ սուգ կար էնտեղ, ո՛չ վայելք, ո չ սեր, Ոչ կարելի էր կորցրնել մի բան Եվ ոչ ունենալ քաղց ագահ ութ յան. Ինչպես գերեզման և ունայնություն՝ Լուռ էր ու գատարկ, անփառք ու անհուն. Ինչպես հաչացքբ մեռելի աչքի՝ 250 Մի միտք ուներ միշտ առանց հուզմունքի, Հողեղեն մարդուն անհաչտ խորհբրդով Հավիտչան սառած, խաղա՜ղ, անվրդով... Ու անշարժ կանգնած, դալուկ ու լռիկ, Ըստ վերն ե՞ր էին, անմարմին մարդի՞կ, Տըժգոլչն, անարև, աղոտ լուսի մեջ Աղոթում էին անձաչն ու անվերջ, Աղոթքն էք սակաչն ոչինչ չէր խրնղրում. Ո՛չ ազատոլթչուն, ո՛չ մահ, ո չ խրնդում...
Անհայտ ու հեռու, անծանո՜թ, օտա՜ր...
X
Եվ էն աշխարհը հըրաշալի էր.
Հանկարծ լրռութչունն ինձ ուշքի բերավ, 260 Աչքիս առջևից հրրաշքր թրռավ։
Ո՛չ սուգ կար էնտեղ, ո՛չ վայելք, ո՛չ սեր,
Պատարագն արդեն վերջացրել էին։ Դագաղր շարժվեց, թրնղաց ահագին Սասանիչ երգր մահվան սարսափի, էն լացն ու կոծբ, օրհներգր մահի, Որով մեռելին հրաժեշտ են տալիս ՛Դեպի գերեզման ճամփու գրնելիս, Երբ ծառս է լինում վիշար մ այրական Դե պ գահն արարչի—ՂՐրկողր մ ահ վան, Արձակում ցասկոտ իր ճիչը ետին 270 Ու թույլ, հուսահատ ընկնում է գետին։
Ոչ կարելի էր կորցընել մի բան
Եվ ոչ ունենալ քաղց ագահության.
Ինչպես գերեզման և ունայնություն՝
Լուռ էր ու դատարկ, անփառք ու անհուն.
Ինչպես հայացքը մեռելի աչքի՝
{{տող|250}}Մի միտք ուներ միշտ առանց հուզմունքի,
Հողեղեն մարդուն անհայտ խորհըրդով
Հավիտյան սառած, խաղա՜ղ, անվրդով...
Ու անշարժ կանգնած, դալուկ ու լռիկ,
Ըստվերնե՞ր էին, անմարմին մարդի՞կ,
Տըժգույն, անարև, աղոտ լուսի մեջ
Աղոթում էին անձայն ու անվերջ,
Աղոթքն էլ սակայն ոչինչ չէր խընդրում.
Ո՛չ ազատություն, ո՛չ մահ, ո՛չ խրնդում...

<center>X</center>
Հանկարծ լըռությունն ինձ ուշքի բերավ,
{{տող|260}}Աչքիս առջևից հըրաշքը թըռավ։
Պատարագն արդեն վերջացրել էին։
Դագաղը շարժվեց, թընդաց ահագին
Սասանիչ երգը մահվան սարսափի,
Էն լացն ու կոծը, օրհներգը մահի,
Որով մեռելին հրաժեշտ են տալիս
Դեպի գերեզման ճամփու դընելիս,
Երբ ծառս է լինում վիշտը մայրական
Դեպ գահն արարչի—ղըրկողը մահվան,
Արձակում ցասկոտ իր ճիչը ետին
{{տող|270}}Ու թույլ, հուսահատ ընկնում է գետին։</poem>}}
Ստորագիր (չի ներառվում)Ստորագիր (չի ներառվում)
Տող 1. Տող 1.

<references/></div>

<div align="right">121

02:55, 24 Նոյեմբերի 2009-ի տարբերակ

Այս էջը սրբագրված է

Դեպի երջանիկ մի ուրիշ աշխարհ,
Անհայտ ու հեռու, անծանո՜թ, օտա՜ր...
Եվ էն աշխարհը հըրաշալի էր.
Ո՛չ սուգ կար էնտեղ, ո՛չ վայելք, ո՛չ սեր,
Ոչ կարելի էր կորցընել մի բան
Եվ ոչ ունենալ քաղց ագահության.
Ինչպես գերեզման և ունայնություն՝
Լուռ էր ու դատարկ, անփառք ու անհուն.
Ինչպես հայացքը մեռելի աչքի՝
250 Մի միտք ուներ միշտ առանց հուզմունքի,
Հողեղեն մարդուն անհայտ խորհըրդով
Հավիտյան սառած, խաղա՜ղ, անվրդով...
Ու անշարժ կանգնած, դալուկ ու լռիկ,
Ըստվերնե՞ր էին, անմարմին մարդի՞կ,
Տըժգույն, անարև, աղոտ լուսի մեջ
Աղոթում էին անձայն ու անվերջ,
Աղոթքն էլ սակայն ոչինչ չէր խընդրում.
Ո՛չ ազատություն, ո՛չ մահ, ո՛չ խրնդում...

X

Հանկարծ լըռությունն ինձ ուշքի բերավ,
260 Աչքիս առջևից հըրաշքը թըռավ։
Պատարագն արդեն վերջացրել էին։
Դագաղը շարժվեց, թընդաց ահագին
Սասանիչ երգը մահվան սարսափի,
Էն լացն ու կոծը, օրհներգը մահի,
Որով մեռելին հրաժեշտ են տալիս
Դեպի գերեզման ճամփու դընելիս,
Երբ ծառս է լինում վիշտը մայրական
Դեպ գահն արարչի—ղըրկողը մահվան,
Արձակում ցասկոտ իր ճիչը ետին
270 Ու թույլ, հուսահատ ընկնում է գետին։

121