Տաղ սիրոյ (Ուստի՞ կուգաս, քաղցր բլբուլ)
Նաղաշ Հովնաթան |
Ուստի՞ կուգաս, քաղցր բլբուլ,
Քեզի բարեւ, ես քեզ եմ ղուլ,
Լեզուդ շարբաթ, սաչդ սմբուլ,
Քաղցր լեզուովդ ջուր տուր ինձի:
Վասմդ կասեն խիստ աննման,
Քեզնէ զատ էլ չունիմ կուման,
Ես ինչ կանեմ հազար թուման,
Երբ դու եար կոի լինիս ինձի:
Նախշուն երես, բոլոր սուրաթ,
Մնացել ամ հէյրան ու մաթ,
Ըռահմ արա, հե՜յ, բէ՛մուրվաթ,
Քանի՞ քարէքար տաս ինձի:
Առաւօտուց բացուել վարդն,
Դու էս գօզալներուն զարդն,
Քո կրակի մէջ ընկնող մարդն՝
Այլ մեղադիր չեղնիլ ինձի:
Թուխ ծամ ունէս, ղալամղաշ էս,
Ինչ որ հագնիս՝ բարով մաշէս,
Ծով աչքերովդ ղամզայ քաշես,
Սուր դանակով կուտաս ինձի:
Ատամներդ սատաֆ ինջի,
Ծոցդ պաղչայ է թուրինջի,
Ես եղայ սէֆիլ զարընջի,
Էլ ի՞նչ խելք կու մնայ ինձի:
Նաղաշ կասեն խիստ բէչարայ,
Ե՛կ, ինձ մի՛ աներ աւարայ.
Այսչափ բաներս քեզ համար ա,
Այլ դու ե՞րբ կու խղճաս ինձի: