Էջ:Թումանյանի ԵԼԺ հ3.djvu/272

580 Քարափի գլխին կանգնեց անհամբեր. Լո ւռ, սրտատրոփ ականջ են գնում, Նալում են ներքև, ձայն չէ գալիս դեռ… Միայն Զորագետն է անդնդում հուզված Խլաձայն ողբով վազում դեպի ցած։ XXXII Եվ մարդասպանր զուրս եկավ ձորից. Մոլոր է հաղթական նրա քայլվածքր, Սա րսափ է րնկնում արնոտ աչքերից Եվ խառնված է հպարտ հայացքր։ Առանց նայելու մ՝արդկանց երեսին, 590 Առանց խոս ս: լու, սևակն ած, դաժան, Ս ոտեցավ սրահին, կախ տվեց սնին Սև հրացանը սև օձի նման։ Պ ա պանձվե ց նույնսլես ամ լ՛ ո իւր մեխված, Ոչ ոք ծպրտալ չի համ՛արձակվում, Միմիայն մեկը անզուսպ կատաղած Աղաղակում է, երեսր պոկում։ Մե ռած իգիթի ծեր մայրիկն է նա, Հավար է կանչում, բարձրաձայն լալիս. Տարաբա՜խտ ծնող, վազում է ահա, 600 Չորիցն է նորա գոռոցր դալիս։ XXXIII Սգավոր կանայք նորա ետևից «Հարա յ» կանչելով ձորր վազեցին, Իրանց կորցրածն էլ հիշելով նորից, Դիակի շուրջը կարգով շարվեցին։ ֆգիթին վայել սրտառուչ ողբով Լացուկոծ արին ձեն ֊ձենի տված, Տղերքն էլ տրտում, կորացրած գլխով Մնացին մոտիկ քարերին նստած։ Ողբացին անշունչ դիակի վերա 266