«Էջ:Թումանյանի ԵԼԺ հ1.djvu/32»–ի խմբագրումների տարբերություն

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
չ Բոտ ― Ավտոմատիկ տեքստի փոխարինում (- + )
Էջի կարգավիճակԷջի կարգավիճակ
-
Չսրբագրված
+
Սրբագրված
Էջի մարմին (ներառվելու է).Էջի մարմին (ներառվելու է).
Տող 1. Տող 1.
{{բաց տող}}
1888
<center>'''188ռ'''</center>
<br />ՆԱՀԱՏԱԿ I

<br />Փարթամ Կովկասի պարզ երկնքի տան, Երկնաբերձ լեռան զառիվայր կրծքին, Հանգչում է վաղուց մի սուրբ նահատակ, Կուսական և թավ ծմակի միջին։
<center>ՆԱՀԱՏԱԿ</center>
<br />5 Քանդված է մատուռն, քարերը ցրված, Եվ ավերակի վերա սգառած, Կանաչ բաղեղով խստապինդ գրկված Նիրհում էր ուռին ճյուղերը փռած։

<br />Խոնարհված էր խաչն յոլր պատվանդանից 10 Եվ ընկած հեռու սուրբ ավերակից, Իսկ գերեզմանը մեծ նահատակի Մամ ռոտ նայում էր խաշամի տակից։
<center>I</center>
<br />Գիշերներն այնտեղ կանթեղ չէր վառվում, Այցելում էին նրան երեները, 35 Եվ միշտ հանգստյան երգ էր հորինում Քամին, շարժելով լայն տերևները։

<br />II
<br />Փարթամ Կովկասի պարզ երկնքի տակ,
<br />Այդ լուռ ու խաղաղ վայրում մենացած, Երկար ժամանակ աստուծո մարդու Ան; ո ւք Հիրիմը մարդկանցից մնաց 20 Անհայտ և անզարդ, առանց այցելու։
<br />Երկնաբերձ լեռան զառիվայր կրծքին,
<br />30
<br />Հանգչում է վաղուց մի սուրբ նահատակ,
<br />Կուսական և թավ ծմակի միջին։
<br />
<br />Քանդված է մատուռն, քարերը ցրված,
<br />Եվ ավերակի վերա սգառած,
<br />Կանաչ բաղեղով խստապինդ գրկված
<br />Նիրհում էր ուռին ճյուղերը փռած։
<br />
<br />Խոնարհված էր խաչն յուր պատվանդանից
<br />Եվ ընկած հեռու սուրբ ավերակից,
<br />Իսկ գերեզմանը մեծ նահատակի
<br />Մամռոտ նայում էր խաշամի տակից։
<br />
<br />Գիշերներն այնտեղ կանթեղ չէր վառվում,
<br />Այցելում էին նրան երեները,
<br />Եվ միշտ հանգստյան երգ էր հորինում
<br />Քամին, շարժելով լայն տերևները։

<center>II</center>

<br />Այդ լուռ ու խաղաղ վայրում մենացած,
<br />Երկար ժամանակ աստուծո մարդու
<br />Անչուք շիրիմը մարդկանցից մնաց
<br />Անհայտ և անզարդ, առանց այցելու։
Ստորագիր (չի ներառվում)Ստորագիր (չի ներառվում)
Տող 1. Տող 1.

<references/></div>

30

02:55, 15 Մարտի 2009-ի տարբերակ

Այս էջը սրբագրված է




188ռ
ՆԱՀԱՏԱԿ
I


Փարթամ Կովկասի պարզ երկնքի տակ,
Երկնաբերձ լեռան զառիվայր կրծքին,
Հանգչում է վաղուց մի սուրբ նահատակ,
Կուսական և թավ ծմակի միջին։

Քանդված է մատուռն, քարերը ցրված,
Եվ ավերակի վերա սգառած,
Կանաչ բաղեղով խստապինդ գրկված
Նիրհում էր ուռին ճյուղերը փռած։

Խոնարհված էր խաչն յուր պատվանդանից
Եվ ընկած հեռու սուրբ ավերակից,
Իսկ գերեզմանը մեծ նահատակի
Մամռոտ նայում էր խաշամի տակից։

Գիշերներն այնտեղ կանթեղ չէր վառվում,
Այցելում էին նրան երեները,
Եվ միշտ հանգստյան երգ էր հորինում
Քամին, շարժելով լայն տերևները։

II


Այդ լուռ ու խաղաղ վայրում մենացած,
Երկար ժամանակ աստուծո մարդու
Անչուք շիրիմը մարդկանցից մնաց
Անհայտ և անզարդ, առանց այցելու։

30