«Էջ:Թումանյանի ԵԼԺ հ1.djvu/84»–ի խմբագրումների տարբերություն
չ Բոտ ― Ավտոմատիկ տեքստի փոխարինում (- + ) |
|||
| Էջի կարգավիճակ | Էջի կարգավիճակ | ||
| - | + | Սրբագրված | |
| Էջի մարմին (ներառվելու է). | Էջի մարմին (ներառվելու է). | ||
| Տող 1. | Տող 1. | ||
1891 |
1891 |
||
* |
|||
<br />Խղճալի" մալագա տոգորված Իրան անհայտ Լ կորած Օր ու կյանքի տենչանքով, Հազար ու մի տանջանքով. 5 Հույսերով միշտ անկատար. Շտապում է անգագար... Տուր գոյության ընթացքում Դիակներով է ծածկում Ասպարեզը յուր կոխած, |
|||
* * |
|||
<br />10 Եվ, արյունով շաղախած, Պիղծ ձեռքերով ուզում է Երջանկություն ընգունե. Ջի նկատում, որ իզուր Եղած կյանքն էլ րնաասւր |
|||
<poem> |
|||
<br />13 Առանց հաշվի վատնում է– Իսկ երր ոլյմը հատնում է, Գերեզմանի եզերքին Կանգ է տոնում տխրագին, Ափսոսանքով արտասվում, |
|||
Խղճալի՜ մարդ․ տոգորված |
|||
| ⚫ | |||
Իրան անհայտ և կորած |
|||
<br />Քր ողջ կորցրել է անդարձ, Ինքն էլ կորչում է հանկարծ, Ինչպես շունչը յուր վերջին, Ինչպես հյուլե մի չընչին։ |
|||
Օր ու կյանքի տենչանքով, |
|||
<br />82 |
|||
Հազար ու մի տանջանքով, |
|||
Հույսերով միշտ անկատար, |
|||
Շտապում է անդադար... |
|||
Յուր գոյության ընթացքում |
|||
Դիակներով է ծածկում |
|||
Ասպարեզը յուր կոխած, |
|||
Եվ, արյունով շաղախած, |
|||
Պիղծ ձեռքերով ուզում է |
|||
Երջանկություն ընդունե. |
|||
Չի նկատում, որ իզուր |
|||
Եղած կյանքն էլ բնատուր |
|||
Առանց հաշվի վատնում է․ |
|||
Իսկ երբ ույժը հատնում է, |
|||
Գերեզմանի եզերքին |
|||
Կանգ է առնում տխրագին, |
|||
Ափսոսանքով արտասվում, |
|||
| ⚫ | |||
Որ ողջ կորցրել է անդարձ, |
|||
Ինքն էլ կորչում է հանկարծ, |
|||
Ինչպես շունչը յուր վերջին, |
|||
Ինչպես հյուլե մի չընչին։ |
|||
</poem> |
|||
| Ստորագիր (չի ներառվում) | Ստորագիր (չի ներառվում) | ||
| Տող 1. | Տող 1. | ||
<references/> |
|||
02:38, 27 Մարտի 2009-ի տարբերակ
Այս էջը սրբագրված է
1891
* * *
Խղճալի՜ մարդ․ տոգորված
Իրան անհայտ և կորած
Օր ու կյանքի տենչանքով,
Հազար ու մի տանջանքով,
Հույսերով միշտ անկատար,
Շտապում է անդադար...
Յուր գոյության ընթացքում
Դիակներով է ծածկում
Ասպարեզը յուր կոխած,
Եվ, արյունով շաղախած,
Պիղծ ձեռքերով ուզում է
Երջանկություն ընդունե.
Չի նկատում, որ իզուր
Եղած կյանքն էլ բնատուր
Առանց հաշվի վատնում է․
Իսկ երբ ույժը հատնում է,
Գերեզմանի եզերքին
Կանգ է առնում տխրագին,
Ափսոսանքով արտասվում,
Ետ է նայում և տեսնում,
Որ ողջ կորցրել է անդարձ,
Ինքն էլ կորչում է հանկարծ,
Ինչպես շունչը յուր վերջին,
Ինչպես հյուլե մի չընչին։