Էջ:Թումանյանի ԵԼԺ հ3.djvu/114

Ա խ, չէ՜, ամա ն, ասում են դա Մի դիակ է չո՜ւռ, հոտած, Արյունը չոր դեմքի վրրա. Աչքերն անթա՜րթ, սիպաակածէ նա սիրուն Էր, անուշահոտ, Աչքերր լի ծիծաղով, Նա գալիս Էր ցողոտ, շաղոտ, Հանաքներով ու խաղով... Ս՛ՐԻ՜ > ր"ս Իգիթ։ 810 Սրի , անիրա՛վ, Կարոտած չարիդ Աչքր ջուր գառավ։ Էլ մի՛ ուշացնի, Ես շատ եմ կացել, Էլ մի՛ լացացնի, Ես շատ եմ լացել... Տե ս, կրխռովե մ, Լաց կրլեմ ես Է՜լ... Չեմ խոսիլ քեզ հե տ... 820 Չեմ սիրիլ քեզ Է՜լ .. XXVIII Անլրռելի վրշւ[ր1ոլԱ՛ Է Պըղտոր ջուրր Դեբեդի, Նրրա ափին կանաչում Է Մենակ շիրիմն իգիթի։ Նըրա շուրջը հեգ սիրուհին Թրնդացնում Է ողը ու լաց, Ձեն Է տալիս իր Սաբոյին Ու պըտըտվում մ ոլորված։ Ու հոսում Է գիշեր֊ցերեկ 830 Արցունքն անբախտ աղջըկա, Բայց իր սիրած տրղան երբեք