«Էջ:Թումանյանի ԵԼԺ հ5.djvu/551»–ի խմբագրումների տարբերություն
Էջի կարգավիճակ | Էջի կարգավիճակ | ||
- | + | Սրբագրված | |
Էջի մարմին (ներառվելու է). | Էջի մարմին (ներառվելու է). | ||
Տող 1. | Տող 1. | ||
— Հոգիս էստեղ են բերել։ |
— Հոգիս էստեղ են բերել։ Թարկը տվի, ասի, ախպեր, էլ գնամ՝ թող գլուխս ծեծեն։ |
||
Ահա ձեզ < |
Ահա ձեզ <...>։ |
||
Հայ գյուղացու կենացը |
Հայ գյուղացու կենացը. <1 անընթ.> սկսում են երգել։ (Ճառերը սկսվում են). |
||
— |
— Էդ լավ եք ասում, ձեզ մատաղ։ |
||
Ահա ուշանում ենք. <1 անընթ.> ։ |
|||
;<1սավարի մեզ>։ |
|||
{{Կենտրոն|<ԽԱՎԱՐԻ ՄԵՋ>}} |
|||
⚫ | |||
⚫ | |||
(Ազնվականի տիպը– յուր ցեղով պարծեցող մի դատարկապորտ)։ |
(Ազնվականի տիպը– յուր ցեղով պարծեցող մի դատարկապորտ)։ |
||
Ավազակները– այդ տգետ բռնության և անարդարության երեսից հալածված գյուղացի երիտասարդությունն է, որի ձեռքի տակ ընկճվում է Սուրենը՝ հակառակորդին ոչ թե բիրտ կռվով, այլ նրա զորեղ նշանակությամբ և սպառնալի հետևանքը մեկնելով ու ցույց տալով։ |
|||
⚫ | |||
⚫ | |||
⚫ | |||
⚫ | Բայց դեռ ժամանակը չէ |
||
⚫ | |||
1 [<1 անընթ.>] 2 [գու ունես) 3 [ոլ) 4 ժամանակիին) չենք]ը ՚ իզանազան) |
|||
⚫ | Բայց դեռ ժամանակը չէ<ref>ժամանակ[ին] չենք]ը</ref> անցկացրել, պարոններ, դուք դեռ մի քիչ էլ պատրաստվեցեք, դու, Ռոստոմ, սովորիր պետական լեզուն, որ շատ է հարկավորվելու, քու բերանումն է լինելու քո գյուղի լեզուն, որքան նա հմուտ և ճարտար լինի, այնքան լավ կարող է իրան պաշտպանել. դու Սեդրակ, որ ուզում ես քահանա դառնալ, սովորիր<ref>[զանազան]</ref> ուսումնասիրել գիտություններ, դու էլ լավ սովորիր պետական լեզուն, պատրաստվեցեք դեռ՝ գնալու համար։ |
||
85 £ովհ. Թումանյան, V հատոր |
08:13, 14 Հունիսի 2019-ի տարբերակ
— Հոգիս էստեղ են բերել։ Թարկը տվի, ասի, ախպեր, էլ գնամ՝ թող գլուխս ծեծեն։
Ահա ձեզ <...>։
Հայ գյուղացու կենացը. <1 անընթ.> սկսում են երգել։ (Ճառերը սկսվում են).
— Էդ լավ եք ասում, ձեզ մատաղ։
Ահա ուշանում ենք. <1 անընթ.> ։
<ԽԱՎԱՐԻ ՄԵՋ>
Սուրենը[1] ձգտում է ուղղել, ոչ թե խորտակել։ Նա գլավնին և այլն երկյուղ է տալիս ավազակներով, որոնք և <1 անընթ.>:
(Ազնվականի տիպը– յուր ցեղով պարծեցող մի դատարկապորտ)։
Ավազակները– այդ տգետ բռնության և անարդարության երեսից հալածված գյուղացի երիտասարդությունն է, որի ձեռքի տակ ընկճվում է Սուրենը՝ հակառակորդին ոչ թե բիրտ կռվով, այլ նրա զորեղ նշանակությամբ և սպառնալի հետևանքը մեկնելով ու ցույց տալով։
Ի դեմս նրանց հալածվածը՝ ժողովուրդը և քանի որ այսպես է[2], սարսափելի ու անհաղթելի է քո թշնամին— ժողովուրդը։
Մի՞թե դու կարծում ես այդպես[3], զարմանում ես, որ մի աղջկա սեր կարող է այսքան կաշկանդել— այո՛, կարող է, մի ղարմանար,..
Բայց դեռ ժամանակը չէ[4] անցկացրել, պարոններ, դուք դեռ մի քիչ էլ պատրաստվեցեք, դու, Ռոստոմ, սովորիր պետական լեզուն, որ շատ է հարկավորվելու, քու բերանումն է լինելու քո գյուղի լեզուն, որքան նա հմուտ և ճարտար լինի, այնքան լավ կարող է իրան պաշտպանել. դու Սեդրակ, որ ուզում ես քահանա դառնալ, սովորիր[5] ուսումնասիրել գիտություններ, դու էլ լավ սովորիր պետական լեզուն, պատրաստվեցեք դեռ՝ գնալու համար։