«Էջ:Muratsan, vol. 6.djvu/103»–ի խմբագրումների տարբերություն

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
 
No edit summary
Էջի մարմին (ներառվելու է).Էջի մարմին (ներառվելու է).
Տող 1. Տող 1.
1
1

ԹԵ ԻՆՉՈ՞Ւ ԻՄ ՍՏՈՐԱԳՐՈՒԹՅՈՒՆԸ ՉԸՆԴՈՒՆԵՑԻՆ
ԹԵ ԻՆՉՈ՞Ւ ԻՄ ՍՏՈՐԱԳՐՈՒԹՅՈՒՆԸ ՉԸՆԴՈՒՆԵՑԻՆ

(Գավառացու օրագրից)
(Գավառացու օրագրից)

Ա
Ա

Առավոտ էր, նոր էի լվացվել ու հագնվել, երբ ժամկոչ
Առավոտ էր, նոր էի լվացվել ու հագնվել, երբ ժամկոչ
Պետրոսը սեղանատան դուռը կամացուկ բանալով, գլուխը
Պետրոսը սեղանատան դուռը կամացուկ բանալով, գլուխը
ներս խոթեց և հանգիստ ձայնով ասաց.
ներս խոթեց և հանգիստ ձայնով ասաց.

— Ողորմի աստված։
— Ողորմի աստված։

— Հա՛, ի՞նչ ունիս, բարի լինի գալդ,— հարցրի ես
— Հա՛, ի՞նչ ունիս, բարի լինի գալդ,— հարցրի ես
ժպտալով։
ժպտալով։

— Բարի չելած ի՞նչ պտի լինի. աստված չարը քո թշնա-
— Բարի չելած ի՞նչ պտի լինի. աստված չարը քո թշնա-
մուն տա,— պատասխանեց Պետրոսը ծանրությամբ, ապա
մուն տա,— պատասխանեց Պետրոսը ծանրությամբ, ապա
Տող 14. Տող 21.
ազատեց նրանցից ահագին ոտքերը և մորթե գդակը կռան
ազատեց նրանցից ահագին ոտքերը և մորթե գդակը կռան
տակն առնելով, ներս մտավ սենյակ։
տակն առնելով, ներս մտավ սենյակ։

— Ախպեր, էս անտեր ցեխն ու ձյունը չեն թողնում, որ
— Ախպեր, էս անտեր ցեխն ու ձյունը չեն թողնում, որ
աչք բանանք, քոշերս հլե նոր եմ առել, երեկ չէ, մեկել օրը,
աչք բանանք, քոշերս հլե նոր եմ առել, երեկ չէ, մեկել օրը,
Տող 20. Տող 28.
ռելով աչքերը մորս կողմի վրա, որ սեղանի առաջ նստած թեյ
ռելով աչքերը մորս կողմի վրա, որ սեղանի առաջ նստած թեյ
էր լցնում բաժակները։
էր լցնում բաժակները։

— Ա՜յ չմեռնես դու, հմի պոլերը կեղտոտել ես, ոտներդ,
— Ա՜յ չմեռնես դու, հմի պոլերը կեղտոտել ես, ոտներդ,
որ թաց են, ընչի՞ չես սրբում հետո մտնում,— նկատեց մայրս
որ թաց են, ընչի՞ չես սրբում հետո մտնում,— նկատեց մայրս
ժամկոչին։
ժամկոչին։

— Չէ՛, Շուղի֊հաքիր, մեղք մ’անիլ. պոլը չեմ կոխել.
— Չէ՛, Շուղի֊հաքիր, մեղք մ’անիլ. պոլը չեմ կոխել.
չտեսա՞ր ոնց ոտիս մեկը շեմքումը դրի՝ մեկելը փահլվա-
չտեսա՞ր ոնց ոտիս մեկը շեմքումը դրի՝ մեկելը փահլվա-

19:06, 15 Հունիսի 2019-ի տարբերակ

Այս էջը սրբագրված է

1

ԹԵ ԻՆՉՈ՞Ւ ԻՄ ՍՏՈՐԱԳՐՈՒԹՅՈՒՆԸ ՉԸՆԴՈՒՆԵՑԻՆ

(Գավառացու օրագրից)

Ա

Առավոտ էր, նոր էի լվացվել ու հագնվել, երբ ժամկոչ Պետրոսը սեղանատան դուռը կամացուկ բանալով, գլուխը ներս խոթեց և հանգիստ ձայնով ասաց.

— Ողորմի աստված։

— Հա՛, ի՞նչ ունիս, բարի լինի գալդ,— հարցրի ես ժպտալով։

— Բարի չելած ի՞նչ պտի լինի. աստված չարը քո թշնա- մուն տա,— պատասխանեց Պետրոսը ծանրությամբ, ապա մեծկակ քոշերը մի քանի անգամ դրսի հատակին զարկելով, ազատեց նրանցից ահագին ոտքերը և մորթե գդակը կռան տակն առնելով, ներս մտավ սենյակ։

— Ախպեր, էս անտեր ցեխն ու ձյունը չեն թողնում, որ աչք բանանք, քոշերս հլե նոր եմ առել, երեկ չէ, մեկել օրը, սկի երկու ամիս չկա. ամա էլի ծակվել ա. գուլպաներս դիփ թաց են ըլել.. այս խոսքերով առաջ անցավ ժամկոչը՝ հա֊ ռելով աչքերը մորս կողմի վրա, որ սեղանի առաջ նստած թեյ էր լցնում բաժակները։

— Ա՜յ չմեռնես դու, հմի պոլերը կեղտոտել ես, ոտներդ, որ թաց են, ընչի՞ չես սրբում հետո մտնում,— նկատեց մայրս ժամկոչին։

— Չէ՛, Շուղի֊հաքիր, մեղք մ’անիլ. պոլը չեմ կոխել. չտեսա՞ր ոնց ոտիս մեկը շեմքումը դրի՝ մեկելը փահլվա- նի նման ազըմ արի, խալիչի վրա գրի՞: