«Էջ:Muratsan, vol. 6.djvu/330»–ի խմբագրումների տարբերություն

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
→‎Չսրբագրված: Նոր էջ «ծաթյա հնչյունը ալիքներ տալով' անցավ դահլիճի մի ծ այ-' ըից մյուսը։ — Հրաշքեմեն քիշ պակաս է... Հն էլ է...»:
 
No edit summary
Էջի մարմին (ներառվելու է).Էջի մարմին (ներառվելու է).
Տող 1. Տող 1.
ծաթյա հնչյունը ալիքներ տալով' անցավ դահլիճի մի ծ այ-'
հնչյունը ալիքներ տալով՝ անցավ դահլիճի մի ծայրից մյուսը։

ըից մյուսը։
— Հրաշքեմեն քիշ պակաս է... Հն էլ էսօր կու թամա-
— Հրաշքեմեն քիչ պակաս է... էն էլ էսօր կու թամամինք... նկատեց հայրը բարձրաձայն ծիծաղելով։

մինք... նկատեց հայրը բարձրաձայն ծիծաղելով։
— Աստուծով,— հարեց Կիրքդ Աարպիչը, թայց այն*
— Աստուծով,— հարեց Կիրիլ Կարպիչը, բայց այնպես ցած, որ միայն ինքը և խաղընկերը լսեցին։

պես ցած, որ միայն ինքը և խաղընկերը լսեցին։
— Ուրեմն դուք այստե՞ղ եք,— նորեն կրկնեց օրիորդը,
— Ուրեմն դուք այստե՞ղ եք,— նորեն կրկնեց օրիորդը, սեղմելով երիտասարդի ձեռքը։

սեղմելով երիտասարդի ձեռքը։
Ւնչպես տեսնում եք,—- պատասխանեց վերջինս,
Ինչպես տեսնում եք,— պատասխանեց վերջինս, ժպտող հայացքը Ադելինի սիրուն աչքերին ուղղելով։

ժպտող հայացքը Ադելինի սիրուն աչքերին ուղղելով։
— Չէի կարող հավատալ, ոչ ոք չէր սպասում...
— Չէի կարող հավատալ, ոչ ոք չէր սպասում...

— Ես սպասում էի... Ինչպե՞ս կարող է մարդ յուր մոր
ծննդյան օրը մոռանալ,— նկատեց տիկին Մարկոսյանը,
— Ես սպասում էի... Ինչպե՞ս կարող է մարդ յուր մոր ծննդյան օրը մոռանալ,— նկատեց տիկին Մարկոսյանը, իբր թե աղջկա սխալն ուղղելով։

իբր թե աղջկա սխալն ուղղելով։
— Արա մի ասա, թե տսասւձդ կոլ սիրիս, քու մերը ե րբ
— Արա մի ասա, թե աստուծդ կու սիրիս, քու մերը ե՞րբ է ծնվել,— հարցրեց Մարկ Իվանիչը կնոջը այնպիսի մի եղանակով, որ ամբողջ դահլիճը ծիծաղից թուլացավ։

է ծնվել,— հարցրեց Մ արկ Իվանիշր կնոջը այնպիսի մի
— Երանի իմանամ քեզ ո′վ է խոսեցնում,— նկատեց տիկինը նույնպես ծիծաղով և դեպի Լիդիա Պավլովնան առաջանալով։
եղանակով, որ ամբողջ դահլիճը ծիծաղից թուլացավ։

— Երանի իմանամ քեզ ով է խոս հոնում,— նկատեց
— Այստեղ համեցեք, այստեղ,— խնդրեց վերջինս,— ցույց տալով թավշյա փափուկ բազմոցը։
տիկինը նույնպես ծիծաղով և դեպի էիդիա Պավլովնան առա*

ջանալով։
— Հա, ես այդտեղ կնստեմ. սիրում եմ, երբ իմ տեղը այն է լինում ու արձակ։
— Այստեղ համեցեք, այստեղ,— խնդրեց վերջինս ,—

ցույց տալով թավշյա փափուկ բազմոցը։
— Մետեխցիք էլ դրուստ էդենց ին ասում, ամա որ խեղճերուն ոչ ով չի լսում,— ,հարեց Մարկ Իվանիչը։
— Հա, ես այդտեղ կնստեմ. սիրում եմ, երբ իմ տեղը

չայն է լինում ու արձակ։
— Տո, շեշդ դիր, շեշդ, ի՞նչ ես մարդկանց խանգարում, նկատեց Կիրիլ Կարպիչը յուր խաղընկերին։
— Մ ետեխցիք էլ դրուստ էդենց ին ասում, ամա որ

խեղճեր ուն ոչ ով չի լսում,— հարեց Մ արկ Իվանիչը։
— Էս էլ իմ շեշը. եքը չունիմ։
— Տո, շեջդ դիր, շեշդ, ի՞նչ ես մարդկանց խանդա-*

րում, նկատեց Կիրիլ Կարպիչր յուր խաղընկերին։
— Էս էլ իմ ջեջը, եքը չունիմ։
— Չհար ու դու...— խաղը շարունակվում էր։
— Չհար ու դու...— խաղը շարունակվում էր։

— Ասում եք որ ոչ ոք չէ*ր սպասում ինձ,— խորհրդա«
վ*ր ժպիտով հարցրեց Պետրոսը Ադելինային։
— Ասում եք որ ոչ ոք չէ՞ր սպասում ինձ,— խորհրդավոր ժպիտով հարցրեց Պետրոսը Ադելինային։

— Ոչ, այդ չէի ուղում ասել... Բայց-., ի նշպես է հա¬
յերեն... Ուզում էի ասել, թե ոչ ոք հույս չուներ, թե կարող
— Ոչ, այդ չէի ուզում ասել... Բայց... ի՞նչպես է հայերեն... Ուզում էի ասել, Թե ոչ ոք հույս չուներ, թե կարող կլինեիք թողնել ձեր գործը և գալ, հասկանո՞ւմ եք,— ուղղեց
կլինեիք թողնել ձեր գործը և դալ, հասկանո՞ւմ եք,— ուղղեց
Տ32

10:18, 27 Հուլիսի 2019-ի տարբերակ

Այս էջը սրբագրված չէ

հնչյունը ալիքներ տալով՝ անցավ դահլիճի մի ծայրից մյուսը։

— Հրաշքեմեն քիչ պակաս է... էն էլ էսօր կու թամամինք... նկատեց հայրը բարձրաձայն ծիծաղելով։

— Աստուծով,— հարեց Կիրիլ Կարպիչը, բայց այնպես ցած, որ միայն ինքը և խաղընկերը լսեցին։

— Ուրեմն դուք այստե՞ղ եք,— նորեն կրկնեց օրիորդը, սեղմելով երիտասարդի ձեռքը։

— Ինչպես տեսնում եք,— պատասխանեց վերջինս, ժպտող հայացքը Ադելինի սիրուն աչքերին ուղղելով։

— Չէի կարող հավատալ, ոչ ոք չէր սպասում...

— Ես սպասում էի... Ինչպե՞ս կարող է մարդ յուր մոր ծննդյան օրը մոռանալ,— նկատեց տիկին Մարկոսյանը, իբր թե աղջկա սխալն ուղղելով։

— Արա մի ասա, թե աստուծդ կու սիրիս, քու մերը ե՞րբ է ծնվել,— հարցրեց Մարկ Իվանիչը կնոջը այնպիսի մի եղանակով, որ ամբողջ դահլիճը ծիծաղից թուլացավ։

— Երանի իմանամ քեզ ո′վ է խոսեցնում,— նկատեց տիկինը նույնպես ծիծաղով և դեպի Լիդիա Պավլովնան առաջանալով։

— Այստեղ համեցեք, այստեղ,— խնդրեց վերջինս,— ցույց տալով թավշյա փափուկ բազմոցը։

— Հա, ես այդտեղ կնստեմ. սիրում եմ, երբ իմ տեղը այն է լինում ու արձակ։

— Մետեխցիք էլ դրուստ էդենց ին ասում, ամա որ խեղճերուն ոչ ով չի լսում,— ,հարեց Մարկ Իվանիչը։

— Տո, շեշդ դիր, շեշդ, ի՞նչ ես մարդկանց խանգարում, նկատեց Կիրիլ Կարպիչը յուր խաղընկերին։

— Էս էլ իմ շեշը. եքը չունիմ։

— Չհար ու դու...— խաղը շարունակվում էր։

— Ասում եք որ ոչ ոք չէ՞ր սպասում ինձ,— խորհրդավոր ժպիտով հարցրեց Պետրոսը Ադելինային։

— Ոչ, այդ չէի ուզում ասել... Բայց... ի՞նչպես է հայերեն... Ուզում էի ասել, Թե ոչ ոք հույս չուներ, թե կարող կլինեիք թողնել ձեր գործը և գալ, հասկանո՞ւմ եք,— ուղղեց