«Էջ:Թումանյանի ԵԼԺ հ3.djvu/114»–ի խմբագրումների տարբերություն

Վիքիդարանից՝ ազատ գրադարանից
Էջի կարգավիճակԷջի կարգավիճակ
-
Չսրբագրված
+
Սրբագրված
Էջի մարմին (ներառվելու է).Էջի մարմին (ներառվելու է).
Տող 1. Տող 1.
{{poemx||<poem>
{{poemx||<poem>
Ա՜խ, չէ՜, ամա՜ն, ասում են դա
Ա խ, չէ՜, ամա ն, ասում են դա Մի դիակ է չո՜ւռ, հոտած, Արյունը չոր դեմքի վրրա. Աչքերն անթա՜րթ, սիպաակածէ նա սիրուն Էր, անուշահոտ, Աչքերր լի ծիծաղով, Նա գալիս Էր ցողոտ, շաղոտ, Հանաքներով ու խաղով...
Մի դիակ է լու՜ռ, հոտած,
Ս՛ՐԻ՜ > ր"ս Իգիթ։ 810 Սրի , անիրա՛վ,
Արյունը չոր դեմքի վըրա.
Կարոտած չարիդ
Աչքերն անթա՜րթ, սպիտակած։
Աչքր ջուր գառավ։
Նա սիրուն էր, անուշահոտ,
Էլ մի՛ ուշացնի, Ես շատ եմ կացել, Էլ մի՛ լացացնի, Ես շատ եմ լացել... Տե ս, կրխռովե մ, Լաց կրլեմ ես Է՜լ... Չեմ խոսիլ քեզ հե տ... 820 Չեմ սիրիլ քեզ Է՜լ ..
Աչքերը լի ծիծաղով,
XXVIII
Նա գալիս է ցողոտ, շաղոտ,
Անլրռելի վրշւ[ր1ոլԱ՛ Է Պըղտոր ջուրր Դեբեդի, Նրրա ափին կանաչում Է Մենակ շիրիմն իգիթի։ Նըրա շուրջը հեգ սիրուհին
Հանաքներով ու խաղով․․․
Թրնդացնում Է ողը ու լաց, Ձեն Է տալիս իր Սաբոյին Ու պըտըտվում մ ոլորված։ Ու հոսում Է գիշեր֊ցերեկ 830 Արցունքն անբախտ աղջըկա, Բայց իր սիրած տրղան երբեք

Արի՜, ջա՛ն իգիթ,
{{տող|810|4.1}}Արի՜, անիրա՛վ,
Կարոտած յարիդ
Աչքը ջուր դառավ։
Էլ մի՛ ուշացնի,
Ես շատ եմ կացել․․․
Էլ մի՛ լացացնի,
Ես շատ եմ լացել․․․
Տե՛ս, կըխռովե՜մ,
Լաց կըլեմ ես է՜լ․․․
Չեմ խոսիլ քեզ հե՜տ․․․
{{տող|820|4.1}}Չեմ սիրիլ քեզ է՜լ․․․


<center>XXVIII</center>

Անլըռելի վըշվըշում է
Պըղտոր ջուրը Դեբեդի,
Նըրա ափին կանաչում է
Մենակ շիրիմն իգիթի։
Նըրա շուրջը հեգ սիրուհին
Թընդացնում է ողբ ու լաց,
Ձեն է տալիս իր Սարոյին
Ու պըտըտվում մոլորված։
Ու հոսում է գիշեր-ցերեկ
{{տող|830}}Արցունքն անբախտ աղջըկա,
Բայց իր սիրած տըղան երբեք
</poem>}}
</poem>}}

19:36, 27 փետրվարի 2010-ի տարբերակ

Այս էջը սրբագրված է



Ա՜խ, չէ՜, ամա՜ն, ասում են դա
Մի դիակ է լու՜ռ, հոտած,
Արյունը չոր դեմքի վըրա.
Աչքերն անթա՜րթ, սպիտակած։
Նա սիրուն էր, անուշահոտ,
Աչքերը լի ծիծաղով,
Նա գալիս է ցողոտ, շաղոտ,
Հանաքներով ու խաղով․․․

     Արի՜, ջա՛ն իգիթ,
810 Արի՜, անիրա՛վ,
     Կարոտած յարիդ
     Աչքը ջուր դառավ։
     Էլ մի՛ ուշացնի,
     Ես շատ եմ կացել․․․
     Էլ մի՛ լացացնի,
     Ես շատ եմ լացել․․․
     Տե՛ս, կըխռովե՜մ,
     Լաց կըլեմ ես է՜լ․․․
     Չեմ խոսիլ քեզ հե՜տ․․․
820 Չեմ սիրիլ քեզ է՜լ․․․


XXVIII


  Անլըռելի վըշվըշում է
Պըղտոր ջուրը Դեբեդի,
Նըրա ափին կանաչում է
Մենակ շիրիմն իգիթի։
Նըրա շուրջը հեգ սիրուհին
Թընդացնում է ողբ ու լաց,
Ձեն է տալիս իր Սարոյին
Ու պըտըտվում մոլորված։
Ու հոսում է գիշեր-ցերեկ
830 Արցունքն անբախտ աղջըկա,
Բայց իր սիրած տըղան երբեք