Բարձրաձայն
Իսկ ամպի կնճռոտ շրթունքին
Խեղկատակ գրիմա՛ս կա։
Կարծես թե մանկիկ է երազել մի կին,
Իսկ աստված պարգևել է մի իդիոտ երեխա։
Շեկլիկ ու մազածածկ,
Գիրուկ մատներո՛վ իր
Ձեզ գուրգուրել է արևը՝ բոռի՝ պես աներես.
Ձեր հոգում ճորտ կա պառկած։
Իսկ ես,
Անվախ,
Ատելությամբ լքված դեպ ցերեկվա լույսերը՝
Երկաթե լարերի նման
Իմ հոգի՛ն ձգել եմ —
Ես — լամպերի արքա։
Եկե՛ք բոլորդ մոտս,
Ով ծվատում էր լռությունը,
Ով ոռնում էր, քանի՛ որ
Ցերեկների հանգույցը ձիգ է.
Խոսքերով, որ պարզ են
Ինչպես բառաչյունը —
Ես կբանամ ձեզ ձեր հոգիները՝
Դժժացող, ինչպես հեռագրասյունը․․․
Ես ձեր գլխին միայն
Կդիպչեմ մատներով —
Եվ, կբուսնեն շրթեր — հսկայական
Համբույրների համար,
Եվ կունենաք լեզու, որ հարազատ է
Տիեզերքին համայն։
Իսկ ես,
Կաղլիկ հոգով,
Կքայլեմ դեպի գահս,
Որի հին
