Գրաբարի դասագիրք/Առակ այգւոյն
| ← 10․ ՕՐՀՆՈՒԹԻՒՆ ԵՐԻՑ ՄԱՆԿԱՆՑՆ (Դանիէլ գ․ 26-35, 42-45) | Մանուկ Աբեղեան |
12․ ՎԱՍՆ ՏԱՍՆ ԿՈՒՍԱՆԱՑ (Մատթ․ 1-13) → |
33Այր մի Էր տանուտԷր, որ տնկեաց այգի և ցանկով պատեաց զնա և փորեաց ի նմա հնձան և շինեաց աշտարակ․ և ետ զնա ցմշակս և գնաց ի տար աշխարհ, 34իբրև մերձեցաւ ժամանակ պտղոյ, առաքեաց զծառայս իւր առ մշակսն՝ առնուլ զպտուղս նորա։ 35Եւ կալեալ մշակացն զծառայս նորա՝ զոմն տանջեցին, զմովն սպանին, զոմն քարկոծեցին։ 36Դարձեալ առաքեաց այլ ծառայս բազումս քան զառաջինսն, և արարին նոցա նոյնպԷս։ 37Յետոյ առաքեաց առ նոսա զորդի իւր և ասԷ, «թերևս ամաչեսցեն յորդւոյ աստի իմմԷ»։ 38Իսկ մշակքն իբրև տեսին զորդին, ասեն ընդ միտս․ «Սա՛ Է ժառանգն․ եկա՛յք, սպանցուկ զսա և կալցուկ զժառանգութիւն սորա»։ 39Եւ առեալ հանին զնա արտաքոյ քան զայգին և սպանին։ 40Արդ՝ յորժամ եկեսցԷ տԷր այգւոյն, զի՞նչ արասցԷ մշակացն այնոցիկ։ 41Ասեն ցնա․ «զչարսն չարաւ կորուսցԷ և զայգին տացԷ այլոց մշակաց, որք տացեն նմա զպտուղս ի ժամու իւրեանց»։