— Չեմ տայ։ Կարդացիր պրծար։ Երիտասարդ ես:
Միտքդ պահիր ու գնա՛ գրիր այս մտածումներիս մասին:
Պատմէր այս բոլորը Պէյրութի ծուռ Սիմոնին: Գիտեմ,
նա նեղանալու է, որ չեմ յանձնել ձեռագիրը, բայց ոչինչ,
միտքերիս համաձայն կը լինի: Նա էլ գրած կայ այս մասին:
Այդ վերջին տեսակցութիւնս էր մեծ Սիւնեցիին,
եզակի սայեաթ–նովագէտին, նուէրեալ քաղաքացիին հետ:
Զէի գիտեր թէ Սայեաթ Նյովան վերծանող, ժողովրդականացնող,
բոլորիս մատչելի դարձնող մարդը,
կրնար այդքրան խորաչափել մեր պատմութեան դասերը եւ
իր յետնորդներուն աչքերուն առջեւ նոր օրերու նոր հորիզոններ
պարզել:
Պրոֆեսորը, իր երազներուն իրականացումին տեսաւ
միայն առաջին արարը, այսօրուան վաթսունամեայ
Խորհրդային Հայաստանը:
Ինք գնաց: Այլ մնացին իր մտորումները։ Իրագործելի
իր խորհուրդները՝ գաղութներու մէջ ի շահ մեր ժողովուրդին,
մեր անկորնչելի դատին, մեր հարցերու հարցին...
