Մուսա լեռցի ընկերս, Պօղոս Մատուռեանը կը ձգէր
իր Հուժկու ձայնը.
— Հեռո՜ւ, մօտիկ ընկերներին,
Աշխարհներին, արեւներին,
Հրանման հոգիներին...
Անգիէն Յարութիւնը կը շարունակէր.
— Բոլոր նրանց ում որ հոգին վառւում է վառ,
Բոլոր նրանց հոգիներին արեւավառ,
Կեանքի՜, մահի, այս ամեհի աղջամուղջում,
Ողջակիզուող հոգիներին ողջո՜յն, ողջո՜յն...
Մեր գրողները, այդ օրերուն, մեզի համար երազային
մարդիկ էին եւ առաւել բան մը երբ ունէին նաեւ
աքսորեալի լուսապսակ։
Որպէս ուսանող եկայ Հայաստան, ու ծանօթացայ
մեր միտքի այն հերոսներուն հետ, որոնք չէին պարտուած
ժամանակի հոլովոյթէն ու Սիպերիոյ սառնամանիքներէն։
Ութը տարի Սիպերիոյ անտառներուն մէջ փայտ
ջարդած էր, ծառ տապալած էր Մկրտիչ Արմէն, բայց չէր
տապալուած իր ստեղծագործելու անսպառ եռանդը: Ահա,
Երեւանի մէջ, կարդացի իր պատմուածքներու նոր ժողովածուն
«Պատուիրեցին յանձնել ձեզ»ը։ Նաեւ իր նոր վէպը՝
«Ժիրայր Գլենց»ը եւ այլ նոր գործեր։
Լենինականցի այս գրողին նոր ստեղծագործութիւնները
զիս գրաւեցին աւելի։ Ուրախացայ ըսելը քիչ է:
Իրմով վերապրեցայ իմ պատանութեան օրերը։
Իր հրաւէրին վրայ, գացի իր մօտ։ Ինձմէ խնդրեց
կարգ մը սփիւռքահայ գրողներու հասցէները։ Կուզէր
անոնց ղրկել իր նոր հրատարակութիւնները, ու կապ մը
պահել իր արտերկրի գրչեղբայրներուն հետ։
