Աղջիկը պայուսակէն հանեց ռուբլիանոց մը եւ նետեց
վար։ Հովը, տասնեակ մը մեթր անդին նետեց թղթադրամը։
Սլաւիկը վազեց հովին ետեւէն, յափշտակեց
դրամը, եւ մտաւ մօտաւոր սափրիչի մը խանութը, բացագանչելով.
— Բաքա (ցտեսութիւն, ռուսերէն), Թորոս ջան,
այսօր թրաշուեմ, վաղը տեսնուենք:
էդուարդ Թոփճեանը Ափիւռքահայ Գրականութեան
մասին դասախօսութիւներ կը կարդար Երեւանի
պետական համալսարանին մէջ:
Օր մը փափաքեցայ ներկայ գտնուիլ դասախօսութիւններու
այս շարքին։ Բարեկամիս՝ Բիւզանգ Մինասեանի
կողքին տեղ գրաւեցի։ Գիտէի թէ թոփճեանի հետաքրքրութիւնը
Սփիւռքահայ Գրականութեան հանդէպ,
նոր չէր։ Տակաւին 1946–ին Հայաստանի Գրողներու Բ.
Համագումարին, ինքն էր զեկոյց մը կարդացողը այս
նիւթին շուրջ։
էդ. Թոփճեան կը խօսէր Շահնուրի մասիե։ Յանկարծ,
ներս մտաւ Սլաւիկ Զիլոյեան։ Ճիշդ մեր առջեւը
պարապ աթոռ մը կար։ Ահաւոր խմած էր։ Ալքոհոլին հոտը
դահլիճով մէկ տարածուեցաւ: Մինչ թոփճեանը կը
