Ա.— Չարենց.
— Լցուած է անհուն իմ հոգին հիմա
Շփոթ երգերով ու աղմուկներով...
Բ.– Վշտունի.
— Լուսաբացին, լացին, լացին,
Վարդերը սեւ թերթեր բացին...
Գ.– Աբով.
Թող ցնծան ծիծերդ ծնծղայ...
Ահա պրոլետարական բանաստեղծութիւն։ Կը յիշէինք
գրականագէտ Սուրխաթեանի թթու—կծու յօդուածները
այս հեղինակներու մասին: Յետոյ կը սկսէր վէճ մը.
— Յակոբ Յակոբեանը բանաստե՞ղծ է թէ ոչ:
Ոմանք կը պնդէին թէ բանաստեղծ է: Ուրիշներ՝
կը հաստատէին հակառակը: Մինչ ներկաներէն մէկը փողոցով
մէկ կը պոռար.
— Ինչպիսի՜ հերոս ընկերներ մեռան...
Կարգը կու գար արձակին: Արազին է որ նկատի
կառնուէր ամենէն առաջ: Կը հաւնէին Արազիին «Արեւ»ը:
Ոմանք, գոց գիտէին ամբողջ կտորը, որ արդէն արձակ
բանաստեղծութեան նմոյշ մըն է։ Տարբեր էին գրական մեր
չափանիշները այդ օրերուն: Ճակատներ կային: Միշտ
պիտի ըլլային։ Ու ճակատի մը մաս կազմողները պիտի
գովէին իրենց այգիին խաղողը, եթէ նոյնիսկ ազոխի համ
տար անիկա:
Երեւան, ուսանողութեանս տարիներուն, մեր տունին
բժշկական ինստիտուտ երկարող ճամբուն վրայ, յաճախ
կը տեսնէի Արազին: Քանի մը տարի առաջ, լոյս
տեսեր էր իր «Իսրայէլ Օրի» վէպը: Այդ նի՞ւթն է որ զինք
յոգնեցուցած էր այդպէս թէ աւելի ինք այդ նիւթը... Մեծ
արձագանգ մը չգտաւ մամուլէն մէջ: Որքան որ կը յիշեմ,
ատենին, «Այրուող Հորիզոն»ը աւելի նպաստաւոր արձագանգ
գտեր էր:
Կը դիտէի զինք։ Իր շուարուն քալուածքը։ Կարծէք
մէկը մութին մէջ կը քալէր խարխափելով: Ու կըսէի մտովի.