դէսին մէջ գրելու սփիւռքահայ բժիշկներու մասին:
Սկսայ այդ շարքը։
Ատենը անգամ մը կը հեռախօսէր, դուրս կելլէինք,
կը շրջէինք Օփերայէ մօտ, կարապի լիճին շուրջ: Կատակով
կը հարցնէր.
— Թորո՝ս ջան, ճիշդ ասա, երբ գտնւում էիր արտասահմանում,
կարծում էիր, որ Երեւանում հաւերը
պատերի տակ ձո՞ւ են աճում, չէ՞։ Հիմի որ եկել ես, սովորում
ես, արտասահման որ գնաս, շո՞ւտ կը հարստանաս:
Օրինակ, քանի՞ տարում կարող ես մի աւտօ ունենալ: Մի
հարց էլ, քանի՞ տարում տէր կը լինես մի սեպհական բնակարանի:
Մի հարց էլ, տարին քանի՞ կոստիւմ կը կարւես,
յետոյ, վերջին հարց էլ, ե՞րբ կուղարկես ինձ մի
աւտօ, որպէս հին բարեկամի...
Կըսէր, կը ծիծաղէր լիահագագ...
Զարմանալի արագ էր ամէն ինչի մէջ: Շուտ կը
գրԷր, շատ կը գրէր: Իր համեմատաբար կարճ կեանքի
ընթացքին, քանի մը գիրքեր հեղինակեց հայ բժշկութեան
երէկին եւ այսօրուան մասին: Շատ մը թերթերու մէջ կերեւէր
իր ստորագրութիւնը։ «Առողջապահութիւն» պարբերականը
միշտ ատենին լոյս կընծայէր: Անգամ մը զիս
անակնկալի բերաւ: Յօդուած մը գրած էր Երեւանի «Աւանկարդ»
թերթին մէջ հետեւեալ խորադիրով «Դասախօսը
Ուսանողի Մասին, Մեր Թորոսը»։
Ամէն տեղ էր։ Կատակախօս, բարեկիրթ, զուարթ:
Յաճախ կերթայի իր բնակարանը, որուն պատուհանները
կը բացուէին Նալպանդեանի վրայ։
— Մի հարց էլ, — կըսէր, ու կը սկսէր.— Ապա,
Թորոս ջան, ասացէք խնդրեմ, Սփիւռքում ի՞նչ են մտածում
Անաստաս Իվտնովիչի մասին։ Այսինքն մեր Միկոյեանի
մասին:
— Կը հպարտանան Միկոյեանով։
— Ո՛չ, ո՛չ, ուզում եմ հասկանալ, թէ ի՛նչ են մտածում:
— Ընկեր Փարսադանեան,— կը չարանայի ես, —
Միկոյեանի մասին հարցուցէք այս տեղի մեր Ղարաբաղցիներուն:
Երեւանի մէջ այնքա՜ն ղարաբաղցի կայ։ Եթէ
